Cytaty ze słowem grabarz Żałobnicy czekali, aż się przejaśni, w końcu ksiądz stracił cierpliwość i kazał iść na cmentarz w deszczu. Grabarze wybierali wodę z grobowca wiadrami, ludzie stali przemoczeni do nitki, zabłoceni po pas i klęli w duchu dziadka Bronka za ten ostatni figiel, który im sprawił. , źródło: NKJP: Mariusz Ziomecki: Lato nieśmiertelnych, 2002 Urzędnicy działają pod silną presją: jeżeli coś nie wyjdzie i baza rozsypie się w proch, zostaną okrzyknięci grabarzami oświęcimskiego sportu. , źródło: NKJP: Paweł Plinta: Ostatnia tercja, Dziennik Polski, 2006-03-24 Ledwie łopata grabarza kończy uklepywanie mogiłki, już nas koledzy wloką w miasto, szumiące powszednim życiem. Jakże łatwo zapominamy o tych, którzy w piachu zostali na zawsze. , źródło: NKJP: Wojciech Żukrowski: Za kurtyną mroku. Zabawa w chowanego, 1995 Nie chcę być grabarzem tego szpitala i ogłaszać jego upadłość. , źródło: NKJP: (MN): Burzliwa debata o losach szpitala w Szubinie, Nakielski Czas, 2006-01-04Nie chciałem bowiem za nic być grabarzem Związku Literatów, organizacji założonej jeszcze przez samego Stefana Żeromskiego. , źródło: NKJP: Janusz Rolicki: Edward Gierek: życie i narodziny legendy, 2002 Grabarze do detekcji padliny wykorzystują zmysł węchu. Chrząszcze te są w stanie zlokalizować źródło zasobów już po kilku godzinach od ustaniu czynności życiowych zwierzęcia. Umożliwiają im to organy znajdujące się na ostatnich segmentach czułków., źródło: Internet: rodziny z Psar koło Będzina uważają, że proboszcz na spółkę z grabarzem nielegalnie pobierali opłaty za pochówek zmarłych na miejscowym cmentarzu. , źródło: NKJP: Marcin Twaróg: Pogrzebowa spółka, Trybuna Śląska, 2003-07-23 W społeczności chrząszczy grabarzy, typowych padlinożerców, nie ma podziału ról na chrząszczy-myśliwych, polujących na żywe okazy, i chrząszczy-konsumentów, zjadających upolowane jedzenie przez innych członków społeczeństwa. , źródło: NKJP: InternetZapowiedzi grabarzy hutnictwa dowodzących, że oto mamy do czynienia z branżą schyłkową, na razie pozostają w sferze pustej retoryki., źródło: NKJP: W stalowym kręgu, Dziennik Polski, 2002-01-21Ksiądz pokropił trumnę, grabarze wzięli się za łopaty., źródło: NKJP: Andrzej Zbych (Andrzej Szypulski, Zbigniew Safjan): Bardzo dużo pajacyków, 1968

Encyklopedia PWN. borodziej cieśla, Ergates faber, chrząszcz z rodziny kózkowatych; największy krajowy przedstawiciel tej rodziny — dł. ciała do 6 cm; ubarwienie brunatne lub prawie czarne; larwa rozwija się w korzeniach i pniakach sosny oraz świerka. zgłoś uwagę.

Brat pedofil, zięć aferzysta. Oto kilka bolesnych zdarzeń z życia rodzinnego znanych polityków. Takiego obrotu spraw Mirosław Drzewiecki nie mógł się chyba spodziewać w najczarniejszych wizjach: w wyniku afery hazardowej stracił fotel w rządzie, a jakby tego było mało, media ujawniły, że gdy był ministrem sportu, jego brat Dariusz proponować miał austriackiej firmie budowlanej załatwienie kontraktów na realizację stadionów na Euro 2012, orlików i autostrady A2. Po publikacjach prokuratura wszczęła śledztwo. W 2008 r., kilka tygodni po powołaniu Drzewieckiego na ministra, znany łódzki biznesmen, związany dawniej z Unią Wolności, przewidywał: – Prędzej czy później Darek narobi Mirkowi kłopotów. Tak było zawsze. Niegdyś Dariusz prowadził w Łodzi dyskotekę Studio. W 1999 r. podczas śledztwa w sprawie tzw. łódzkiej ośmiornicy jego wspólnik Paweł J. zeznał, że kilka lat wcześniej Dariusz, bez grosza przy duszy, namówił go na remont Studia. Pieniądze (kilkadziesiąt tysięcy marek) pożyczył od jednego z bossów świata przestępczego Tadeusza M., zwanego Materacem lub Tatą. Gwarantem zwrotu tej sumy miał być Paweł J. Gangsterzy wciągnęli potem J. w spiralę zadłużenia, a gdy nie spłacał gigantycznych odsetek, wywieźli z jego sklepów sprzęty warte blisko 120 tys. zł. – W latach 90. Mirek i Darek obracali się w tym samym kręgu towarzyskim. Później okazało się, że część ich znajomych to gangsterzy. Mirek, odkąd zaangażował się w politykę, trzymał się od nich z daleka. Chciał odciągnąć również brata, ale nie udało się, Darka zbyt wiele łączyło z tym środowiskiem: choćby narkotyki – mówi polityk łódzkiej PO, wieloletni znajomy Drzewieckiego. Sam Drzewiecki nie wykluczał, że to właśnie problemy brata z narkotykami sprawiły, że i jego za rządów PiS usiłowano „wmontować w jakieś używki”. Gdy Dariusz zakończył biznesy z Pawłem J., Mirosław namówił swego nastoletniego syna Mateusza, by założył z wujem spółkę. Przez kilka lat prowadziła ona restaurację Marhaba w Łodzi. Podczas procesu ośmiornicy Dariusz Drzewiecki zeznał, że pieniądze na uruchomienie drugiej restauracji tej spółki – w Zduńskiej Woli – pożyczył od kolejnego z bossów gangu, Andrzeja M. ps. Mikser. Po kilku latach spółka się rozpadła. Dariusz wpadł na pomysł, by sprzedawać samochody wzięte w leasing (zgodnie z prawem jest to niemożliwe, bo ich właścicielem jest firma leasingowa). W 2008 r. w rozmowie z nami Mirosław Drzewiecki przyznał, że kilka lat wcześniej spłacił kupca, który w wyniku takiej transakcji został na lodzie. Mówił, że wiele razy pokrywał zobowiązania brata, ale ten raz miał być ostatni. Gdy Mirosław został ministrem, jego brata poszukiwali śledczy z kilku prokuratur. Przedmiotem badania jednej z nich była transakcja, w której Dariusz sprzedał łódzkiemu dilerowi samochodowemu dwa leasingowe auta. Kupiec pojazdy musiał zwrócić – stracił 63 tys. zł. Ponieważ Dariusz przez kilka lat nie stawiał się na wezwania prokuratury, diler wynajął detektywa Krzysztofa Rutkowskiego. Na początku 2009 r. media opisały zorganizowaną przez niego „obławę na brata ministra”. Dariuszowi udało się uciec. Dwa dni później diler odzyskał pieniądze. Rutkowski relacjonował wówczas: „Dowiedziałem się, że pieniądze na spłatę długów Dariusz dostał od brata z informacją, że już więcej mu nie pomoże”. Sprawa w prokuraturze została umorzona. Podobnie kolejna – dotycząca przywłaszczenia przez Dariusza wziętych w leasing urządzeń wentylacyjnych dla restauracji. Tu także ktoś spłacił jego zobowiązania. Odpowiedzialności nie udało się uniknąć Dariuszowi tylko w sprawie sprzedaży trzech samochodów, których nie posiadał. Na początku 2009 r. został za to skazany na półtora roku więzienia w zawieszeniu. Po ujawnieniu propozycji, jaką Dariusz Drzewiecki miał złożyć austriackiej firmie, Mirosław przekonywał, że historia została zmyślona, by go skompromitować w przeddzień zeznań przed hazardową komisją śledczą. – Skoro nie odciął się od brata przez tyle lat, trudno, żeby zrobił to teraz – mówi łódzki polityk PO. Przyłatany brat O tym, że politykowi – nawet jeśli bardzo chce – nie jest łatwo się odciąć od tego, co robią członkowie jego rodziny, przekonał się były premier Leszek Miller. Pod koniec lat 90. zaczęły docierać do niego informacje, że jego przyrodni brat Sławomir (syn ojca z drugiego małżeństwa) powołuje się na niego w rozmaitych biznesach. – Możliwości reagowania w takiej sytuacji są ograniczone: nie wykupię przecież ogłoszenia w gazecie, że prawie nie znam swojego przyrodniego brata i nie utrzymuję z nim żadnych kontaktów. Tych, którzy mnie pytali, ostrzegałem, żeby uważali, bo nie dawałem mu żadnych upoważnień – mówi Leszek Miller. Gdy on obejmował fotel premiera, biznesowe doświadczenia jego brata, byłego boksera, sprowadzały się do prowadzenia sklepu meblowego i obrotu nieruchomościami. Wkrótce jednak Sławomir został szefem rady nadzorczej Konsorcjum Gdańskiego, które razem z rosyjskim Jukosem chciało wziąć udział w prywatyzacji Rafinerii Gdańskiej. Krążyły pogłoski, że buduje sobie pozycję w branży paliwowej, powołując się na wpływy u premiera. Gdy informacje o Konsorcjum i Sławomirze Millerze pojawiły się w mediach, rzecznik rządu Michał Tober wydał oświadczenie, że premiera z przyrodnim bratem łączy jedynie nazwisko. Na początku 2003 r., po doświadczeniach z afery Rywina, premier zwrócił się do Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego o zbadanie, czy brat faktycznie powołuje się na niego i czy nie doszło w związku z tym do próby korupcji. Nie wystarczyło to jednak, by przekonać politycznych przeciwników Leszka Millera, że z przyrodnim bratem nie łączy go żadna więź. W 2004 r. podczas prac orlenowskiej komisji śledczej Antoni Macierewicz mówił, że jeśli faktycznie w niedoszłej prywatyzacji Rafinerii Gdańskiej miała wziąć udział firma, „którą kierował przyrodni brat Leszka Millera, to problemy są bardzo poważne i dotyczą już nie tyle kapitalizmu politycznego, ile nepotyzmu”. W 2006 r. Sławomir Miller został aresztowany. Zarzucono mu, że oszukał śląskiego barona paliwowego Artura K. – miał przyjąć od niego blisko 1 mln zł, obiecując że załatwi wykup nieruchomości, którymi K. był zainteresowany. Powołując się na wpływy w UOP, urzędach skarbowych i celnych, miał także obiecywać baronom paliwowym, że załatwi, by te instytucje zaniechały postępowań przeciwko nim. Nazwisko Sławomira Millera pojawiało się w śledztwie przeciwko paliwowym baronom już kilka lat wcześniej, ale prowadzący je krakowscy prokuratorzy uznali, że brakuje jednoznacznych dowodów, a poza tym przestępstwo płatnej protekcji – nawet jeśli zostało popełnione – przedawniło się (miało mieć miejsce w latach 1997–2000). Gdy władzę w kraju objęło PiS, podległa Zbigniewowi Ziobro Prokuratura Krajowa naciskała jednak, by przyrodniemu bratu byłego premiera postawić zarzuty. W proteście przeciwko upolitycznieniu śledztwa z kierowania zespołem ścigającym mafię paliwową zrezygnował wówczas prokurator Marek Wełna. Kiedy po Sławomira przyszli policjanci z CBŚ, czekały już na nich kamery telewizyjne. Czołówki gazet sympatyzujących z partią Jarosława Kaczyńskiego krzyczały nazajutrz: „Miller aresztowany”. – Nawet nie dodawano: Sławomir – bo i po co? W tekstach z uporem powtarzano: „brat byłego premiera”, a że przyrodni, to już nie miało żadnego znaczenia – wspomina Leszek Miller. Media cytowały Janusza Kaczmarka, szefa Prokuratury Krajowej, który mówił, że zatrzymanie Sławomira to „efekt największego w kraju śledztwa dotyczącego oszustw na rynku paliw”, i zapowiadał, że wkrótce w sprawie przesłuchany zostanie były premier i wielu innych polityków lewicy. – Nie chcę oceniać postawionych Sławomirowi zarzutów – zrobi to sąd w toczącym się procesie. Ale jestem przekonany, że gdyby nie nazywał się Miller, nie spędziłby dwóch lat w areszcie, jak podawały media, bez możliwości widzenia z rodziną – mówi Leszek Miller. Zemsta Vegasa Władysław Frasyniuk, niegdyś szef Partii Demokratycznej, przez kłopoty, jakie miał z prawem jego były zięć Jerzy W., o mało sam nie trafił do aresztu. – Gdy go spotkałem pierwszy raz, nie miałem cienia wątpliwości, że to jest facet, który siedział w więzieniu. Zbyt długo sam siedziałem (w PRL za działalność opozycyjną – przyp. aut.), żeby nie rozpoznawać takich ludzi – mówi Frasyniuk. Intuicja go nie myliła: Jerzy W. miał na koncie kilka wyroków – za paserstwo samochodów. Gdy sprawa wyszła na jaw, W. tłumaczył, że wtedy ktoś go wrobił, zapewniał, że chce prowadzić uczciwe interesy. Okazało się, że nie do końca: – Wszędzie powoływał się na mnie. Natychmiast został otoczony opieką ludzi ze służb specjalnych, którzy zaczęli mu proponować rozmaite interesy – większość dotyczyła bardzo atrakcyjnych nieruchomości – relacjonuje Frasyniuk. Początkowo myślał, że opowieści zięcia o wspaniałych biznesach do zrobienia to niegroźna mitomania, potem zaczął się tego obawiać: – Mogłem zrobić tylko dwie rzeczy: otworzyć oczy córce i uprzedzić wszystkich ludzi, z którymi może stykać się W., że nie biorę za niego żadnej odpowiedzialności i w ogóle żeby mnie z nim nie łączyć. Prawdziwe kłopoty zaczęły się, gdy córka Frasyniuka odeszła od W. – Dzwonił do niej, że Pruszków ją wysadzi i potnie żyletkami, że on utopi ją w różnych sprawach gospodarczych. Mówił: albo wrócisz do mnie, albo załatwię twojego starego – wspomina Frasyniuk. W lipcu 2006 r. w artykule „Układ wrocławski” prawicowy „Nasz Dziennik” ujawnił treść zawiadomienia, które dopiero co wpłynęło do Prokuratury Apelacyjnej w Warszawie, złożonego przez kogoś, kto przedstawiał się jako Tony Vegas. Dotyczyło ono korupcji wśród wrocławskich urzędników celnych. Z doniesienia Vegasa wynikało, że Władysław Frasyniuk załatwiał życzliwość celników dla dwóch firm przewozowych – swojej i Jureksu, którego właścicielem był Jerzy W., a prezesem do 2005 r. – córka Frasyniuka. Miało dochodzić do zaniżania opłat celnych od towarów wwożonych przez te firmy do Polski. „Nasz Dziennik” nie ujawnił, że pod pseudonimem Vegas krył się sam Jerzy W. Składając zawiadomienie, chciał sobie zaskarbić przychylność organów ścigania. Jego Jureksem – w związku z podejrzeniem fałszowania dokumentów odpraw celnych – interesowała się już wówczas prokuratura wrocławska. Tu także W. obciążał Frasyniuka. Sprawami zainteresowało się szefostwo Prokuratury Krajowej. – Prokurator z Wrocławia mówił mi, że raz w tygodniu dzwonią do niego, kiedy Frasyniuk zostanie zatrzymany. Gdy prokuratorzy wrocławscy uznali, że nie ma żadnych podstaw, by postawić mi zarzuty, odebrano im sprawę – relacjonuje Frasyniuk. W telewizji Trwam Jerzy Engelking, zastępca prokuratora generalnego, podkreślał wtedy, że w sprawie występuje nazwisko Frasyniuka. Ten był już pewny rychłego zatrzymania: – Dałem pełnomocnictwo adwokatowi, żeby w razie czego mógł natychmiast interweniować. Udzieliłem też instrukcji córce: co oznacza odsiadka, jak się zachować w przypadku zatrzymania. To, że nie zostałem aresztowany, zawdzięczam tylko prokuratorom, którzy jednak oparli się politycznym naciskom. Jerzy W. został oskarżony o uszczuplenie należności celnych i podatku VAT (co najmniej o 580 tys. zł) oraz o podrabianie dokumentów celnych. Wraz z nim na ławie oskarżonych zasiada 13 osób, w tym 8 celników. Zięć z bagażem Zbigniew Wassermann, za rządów PiS koordynator ds. służb specjalnych, obecnie członek sejmowej komisji ds. służb, przyznaje: – Sytuacje, w których ktoś z rodziny polityka popełni przestępstwo, są często nadmiernie wykorzystywane przeciwko Bogu ducha winnemu politykowi, a nie koncentrują się na osobie, która w kolizję z prawem weszła. To zresztą działa także w drugą stronę: nieraz można odnieść wrażenie, że osoba pozostająca pod zarzutem ponosi konsekwencje tego, że jest bliska określonemu politykowi i sprawa może być okazją do odegrania się na nim, dokuczenia mu. Skąd ta empatia u polityka znanego z podejrzliwości? Zbigniew Wassermann także ma za sobą podobne doświadczenie. Jego były zięć Maciej T. – niegdyś szef Młodzieży Wszechpolskiej, a potem krakowski radny LPR – jest jednym z oskarżonych w sprawie doprowadzenia do upadłości Wielkopolskiego Banku Rolniczego. Pieniądze z WBR trafiały do spółek związanych z szefem jego rady nadzorczej Witoldem H. (byłym posłem LPR) i rozpływały się. Maciej T. został oskarżony o to, że jako prokurent jednej z nich nie dopełnił obowiązku należytej dbałości o interes firmy, w wyniku czego powstały szkody majątkowe łącznej wysokości blisko 1,5 mln zł. Wassermann podkreśla, że w czasie, gdy miało dojść do przestępstwa (lata 2000–2002), Maciej T. nie był jeszcze jego zięciem: – Można powiedzieć, że dostaliśmy pewien bagaż w wianie – mówi. Akt oskarżenia w tej sprawie wpłynął do sądu w ubiegłym roku – gdy T. był już po rozwodzie z jego córką. Śledztwo dotyczące upadłości WBR toczyło się kilka lat. Za rządów PiS w mediach pojawiły się sugestie, że jest specjalnie przeciągane ze względu na przewijające się w nim nazwiska polityków i Macieja T. Zbigniew Wassermann zapewnia, że on w tę sprawę nigdy nie ingerował – podejrzenie o stronniczość mogłoby zaowocować odebraniem mu przez ABW dopuszczenia do informacji tajnych. Interwencji nikt zresztą od niego nie oczekiwał. – Moja rodzina jest niezwykle wyczulona na każdą sytuację, która mogłaby być wykorzystana przeciwko mnie. Nigdy by mnie o coś takiego nie poprosili – mówi Wassermann. W sieci Jedną z najtrudniejszych do przełknięcia dla polityków PiS była sprawa brata Pawła Kowala. W 2005 r., gdy się wydarzyła, Kowal dopiero zaczynał karierę polityczną – kierował biurem prasowym prezydenta Warszawy Lecha Kaczyńskiego i przewodniczył radzie dzielnicy Warszawa Ochota. Dziennikarze „Interwencji” Polsatu i tygodnika „Wprost” zorganizowali wówczas wspólną akcję „O jednego mniej”: podawali się w Internecie za 14-latka, a gdy ktoś zaczynał składać propozycje seksualne, wysyłali na spotkanie z nim osobę ucharakteryzowaną na nastolatka i włączali kamery. W pułapkę wpadł brat Pawła Kowala, informatyk Zespołu Żłobków, podlegającego stołecznemu ratuszowi. Rzekomemu 14-latkowi zaproponował stosunek seksualny za pieniądze. Potem policja znalazła w jego komputerach pliki z pornografią dziecięcą. Paweł Kowal przyznaje, że choć media nie powiązały go wówczas z zatrzymanym, znalazł się w trudnej sytuacji. Uznał, że musi poinformować Lecha Kaczyńskiego. – Jak się działa w życiu publicznym, lepiej o wszystkich, dobrych i złych rzeczach informować otoczenie. To jest generalna reguła wymuszona przez ciekawskość świata – tłumaczy dzisiaj. Poza Kaczyńskim o bracie Kowala wiedziało wąskie grono osób. Wkrótce potem Paweł Kowal został posłem, a następnie wiceministrem spraw zagranicznych. Jego brat okres rządów PiS spędził w więzieniu – dostał trzy lata, wyszedł w 2008 r. Jesienią Kowal – już jako europoseł – dokonał niespodziewanego coming outu na łamach „Super Expressu”. W artykule „Wspieram mojego brata pedofila” tabloid cytował jego wypowiedź: „Wspieram go, jak tylko brat może wspierać brata. Nie jestem specjalistą. Od tego są lekarze. Oczywiście pomagałem mu też, gdy siedział w więzieniu. Wysyłałem mu listy, paczki, angażowałem adwokata”. Skąd to nagłe wyznanie europosła? Według bliskich znajomych, Kowal nie miał wyjścia: ktoś, kto go najwyraźniej nie lubi, zainteresował sprawą media. Porażka wychowawcza – Wielu ludzi oczekuje od nas, polityków, że będziemy wzorem do naśladowania. My i nasze rodziny. Tymczasem my też mamy problemy rodzinne, czasem nawet większe niż przeciętni ludzie. Należymy przecież do grupy podwyższonego ryzyka – przez ciągłe nieobecności w domu mamy mniejszą możliwość wpływania na to, co np. robią nasze dzieci – mówi europoseł Tadeusz Cymański (PiS). W andrzejkowy wieczór 2006 r. jego 22-letni wówczas syn został zatrzymany za jazdę po pijanemu. Miał 0,7 promila alkoholu w wydychanym powietrzu. Cymański przyznał wówczas, że jest to jego porażka jako ojca. „Mogę tylko przeprosić swoich sympatyków za rozczarowanie, bo moje dzieci świadczą o mnie” – mówił. Poczucie porażki było tym większe, że Cymański wielokrotnie w mediach jako autorytet od wychowania bronił prawa rodziców do karcenia dzieci, a kilka tygodni wcześniej poparł syna jako kandydata w wyborach samorządowych. Dziś Cymański wspomina: – Syn zachował się wtedy elegancko: zamieścił w Internecie komunikat, że jest mu wstyd i przykro z powodu tego, co się stało. Wszystko, co mogłem zrobić, by pomóc mu w tej sprawie, to znaleźć adwokata. Dziś patrzy już na sprawę z dystansu. Mimo że jego partia od lat postuluje, by w sprawach pijanych kierowców sądy orzekały kary więzienia bez zwieszenia i orzekały przepadek pojazdów, Cymański nie obawia się powiedzieć, że uważa wyrok, który zapadł w sprawie jego syna (pół roku pozbawienia wolności w zawieszeniu na dwa lata, zakaz prowadzenia pojazdów przez rok) za surowy. – W prasie ukazało się zdjęcie syna z paskiem na oczach. Według mnie sąd, wydając wyrok, powinien to uwzględnić. Do dziś, gdy ktoś chce dokuczyć Cymańskiemu, wygarnia mu: zamiast się mądrzyć, lepiej syna wychowaj. Ale generalnie postawa Cymańskiego w tej sprawie przysporzyła mu sympatii u wyborców. Problemy z prawem w rodzinie polityka nie muszą zaszkodzić jego karierze. Decydujące jest to, jak zachowa się w takiej sprawie sam polityk i czy ktoś nie postanowi jej użyć jako broni przeciw niemu.

Premiera 9 października 2019 Kup książkę 34,90 zł 29,32 zł Wydanie I・Okładka miękka, ze skrzydełkamiTylko odbiór osobisty Kup e-book 27,90 zł 22,32 zł Moja algierska rodzina・Wydanie I・MOBI, EPUB Dostawa od: Kurier 11,79 zł paczkomat 9,99 zł poczta 10,30 zł odbiór osobisty (Warszawa) 0 zł pliki 0 zł Alice Schwarzer zaprzyjaźniła się z algierską dziennikarką Dżamilą w 1989 roku. Później poznała jej rodziców, braci, siostry, bratanków i siostrzeńców. Odwiedzając Algierię, świętowała z nimi Nowy Rok, tańczyła na weselach, rozmawiała o życiu, lękach i nadziejach, by w końcu – wspólnie z fotografką Bettiną Flitner – odmalować szczególny portret rodzinny. Starsze pokolenie, naznaczone okresem kolonialnym, wspomina wojnę o niepodległość i okres odnowy, gdy Algieria stała się „mekką rewolucjonistów”. Na tożsamość średniego pokolenia największy wpływ miała tak zwana czarna dekada, czasy terroru islamistów i represji politycznych. I w końcu młodzi, rozdarci między tradycją a nowoczesnością, nie wiedzą jeszcze, w którą stronę zaniesie ich nurt historii. A choć wśród rozmówców Schwarzer nie brakuje mężczyzn, szczególnie poruszające są spotkania tej niemieckiej feministki z kobietami – o różnych życiorysach, światopoglądach, marzeniach i ambicjach, ale wspierających się nawzajem w nieprzyjaznym kobietom świecie. Alice Schwarzer to dla współczesnego feminizmu prawdziwa papieżyca. Działaczka ruchu pro choice, redaktorka kultowego pisma „Emma”, autorka rozmów z Simone de Beauvoir. W najnowszej książce przybliża nam historie kobiet z Algierii. Jako reporterka od lat jeździ do tego kraju, gdzie dominującą religią jest islam. Kolejne pokolenia radzą sobie z przewrotami politycznymi i społecznymi, ale między nimi zawsze najważniejsza jest codzienność. Wesela, zdrady, dzieci, przyjaźnie. A także odwieczny problem, który nie zna narodowości i nie ma granic: jak żyć w patriarchacie, aby zachować wolność i niezależność. Przeczytaj fragment Pobierz okładkę Kategoria: Literatura faktu Seria wydawnicza: Poza serią Tłumaczenie: Alicja Rosenau Projekt okładki: Agnieszka Pasierska/Pracownia Papierówka Data publikacji: 9 października 2019 Wymiary: 133 mm × 215 mm Liczba stron: 216 ISBN: 978-83-8049-915-7 Cena okładkowa: 34,90 zł ISBN: 978-83-8049-924-9 Cena okładkowa: 27,90 zł Inni klienci kupili również: Wstecz Dalej Anna Wylegała Był dwór, nie ma dworu Art Davidson Minus 100 stopni Filip Springer Dwunaste: Nie myśl, że uciekniesz Agnieszka Pajączkowska Wędrowny zakład fotograficzny Siddhartha Mukherjee Cesarz wszech chorób Shulem Deen Kto odejdzie, już nie wróci

importowanego z USA. Jest to chrząszcz z rodziny kózkowatych (Cerambycidae). Chrząszcze długości 8-17 mm barwy szarej. Przedplecze i pokrywy z pomarańczowym lub czerwonym obrzeżeniem. Na pokrywach występują trzy poprzeczne pasy takiej samej barwy jak obrzeżenie. Po bokach przedplecza oraz na każdej pokrywie (w części

Home Książki Flora i fauna Owady Polski. Chrząszcze Czy wiesz, gdzie i jak brzmią chrząszczea Jak się porozumiewająa Czy chcesz poznać ich zwyczaje i dowiedzieć się, dlaczego zakuły się w potężne pancerzea Ta książka jest dla Ciebie!Czy wzdrygasz się czasem, gdy straszny czarny chrząszcz szybko przebiegnie tuż koło Twoich nóg lub głośno brzęcząc, wpadnie wieczorem do oświetlonego pokojuaTa książka jest dla Ciebie!Czy wiesz, że oprócz biedronki siedmiokropki żyje w Polsce co najmniej 6810 gatunków chrząszczya Chrząszcze są najbogatszą grupą polskich owadów, ogromnie rozmaitą pod względem wielkości i kształtu. Warto poznać je bliżej i przekonać się, że barwami nie ustępują motylom, a zwyczaje godowe miewają równie skomplikowane i wymyślne jak ptaki. Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni. Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie: • online • przelewem • kartą płatniczą • Blikiem • podczas odbioru W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę. papierowe ebook audiobook wszystkie formaty Sortuj: Książki autora Podobne książki Oceny Średnia ocen 8,1 / 10 8 ocen Twoja ocena 0 / 10 Cytaty Powiązane treści

drapieżny chrząszcz słodkowodny z rodziny pływaków: kusak: ptak podobny do kuraków lub drapieżny chrząszcz: pływak: drapieżny chrząszcz słodkowodny, doskonale pływający i latający: bombardier: strzel, drapieżny chrząszcz z rodziny biegaczy, wystrzykuje z odwłoka gryzącą ciecz

Amerykańska gałąź rodziny . Dzisiaj postanowiłem opisać jedną z kilku amerykańskich gałęzi mojego drzewa genealogicznego. Rodzina Frankowiczów (ang. Frankovich) jest tą największą ze wszystkich amerykańskich krewnych. Oprócz nich za chlebem wyemigrowała rodzina Cichoń, Markowski, Tabor, Giza, Pulak i z pewnością jeszcze kilka innych rodzin, których nie udało mi się jeszcze przyłączyć do drzewa. Protoplastami linii amerykańskich Frankowiczów byli Jakub (Jacek) Frankowicz i jego żona Tekla z Finiorów. Jakub Frankowicz urodził się 27 czerwca 1857 roku w Żarówce jako syn Wawrzyńca i Katarzyny z Czapigów. Rodzica Jakuba to moi 5xpradziadkowie. Jego żona Tekla urodziła się ok. 1853 roku z rodziców Jana Finior i Katarzyny Joniec. Katarzyna była prawnuczką Wojciecha i Teresy Frankowiczów, którzy są moimi 5xpradziadkami. Jakub i Tekla pobrali się 15 lutego 1882 roku w Żarówce, 2 miesiące później urodziła się pierwsza córka Maria, a już w kwietniu 1884 postanowili wyemigrować do USA. Rok później rodzi się kolejna córka - Veronica, później Bronisława, Rose, John i Katie. Jakub Frankowicz(w środku) Pierwsza córka Jakuba i Tekli wyszła za mąż za Stanleya Saskosky'ego. z którym miała dwóch synów i dwie córki. Zmarła w 1962 roku, a Stanley w 1935 .Druga córka Veronica "Anna" urodzona 17 sierpnia 1885 roku wyszła za mąż za Fabiana Gizę(pol. Giża). Doczekali się dziesięciorga dzieci! Z drugim imieniem Weroniki - Anna - wiążę się ciekawa historia. Kiedy Weronika zaczęła chodzić do szkoły nauczyciele powiedzieli, że imię [Veronica] jest za długie dla tak małej dziewczynki i postanowili do niej mówić Annie! Veronica zmarła 6 lipca 1918 roku, rok po narodzinach ostatniego dziecka, a Fabian 39 lat później. Ślubne zdjęcie Fabiana Gizy z Weroniką Frankowicz. Po lewej stronie w kapeluszu - Tekla Frankowicz zd. Finior. Trzecia z kolei córka Bronisława "Bernice, Blanche" urodziła się w lutym 1887 roku. 25 września 1906 roku wyszła za mąż za Johna Korplasky'ego urodzonego w 1885 roku. Blanche i John doczekali się także sporej gromadki dzieci. Czwarta już córka Jakuba i Tekli - Rose "Rosie" urodziła się 22 stycznia 1889 roku. 19 lat później wyszła za mąż za Josepha Lutz'a. Joseph i Rose mieli aż trzynaścioro dzieci! Rosie zmarła 4 stycznia 1966 roku, a Joseph 13 grudnia 1941. Pierwszy syn Jakuba i Tekli - John - narodził się 24 maja 1890 roku. Niestety nie dane było mu żyć długo, zmarł już 10 maja 1933 roku. John ożenił się z Angeliną "Anną" Mc Closkey. Anna była córką Józefa i Wiktorii Markowskich. Józef Markowski był wnukiem Tomasza Markowskiego, który był bratem mojej 5xprababki Apolonii! Warto też wspomnieć, że wcześniej wspomniany Fabian Giza był przyrodnim bratem Wiktorii Cichoń, matki Angeliny! John i Angelina mieli jedenaścioro dzieci. Angelina zmarła w słusznym już wieku 93 już dziecko Jakuba i Tekli - Katie - urodziło się 30 kwietnia 1893 roku. Katie 27 września 1913 poślubiła Franka Gmerek. Nie są znane daty śmierci Franka i Katie. Wiadomo natomiast, że widnieją jeszcze w spisie powszechnym z 1940 roku. Doczekali się ośmiorga dzieci. Liczba wszystkich znanych potomków Jakuba i Tekli sięga już niespełna 200 osób. A czy Wy macie amerykańskich krewnych? Czy masz jakiekolwiek informacje na tematy powyższego posta?Poszukujesz przodków i krewnych w tych samych miejscowościach? A może dopiero zaczynasz przygodę z genealogią? Napisz : czarprzodkow@

czarna chrząszcz z rodziny omarlic