Czesław Miłosz, Rosja. Widzenia transoceaniczne. Tom I: Dostojewski - nasz współczesnyPublished on Oct 29, 2010Tom pierwszy esejów zebranych Czesława Miłosza poświęconych Rosji, jej kulturze, literaturze, historii i polityce. Czeslaw Milosz's collected essays ... Zeszyty Literackie
17K views, 103 likes, 6 loves, 10 comments, 23 shares, Facebook Watch Videos from Centrum Mieroszewskiego: Sushi, a może zupę ze skóry świniaka? :) CoShare Pin Tweet Send Share Send Rosyjscy naukowcy wymyślili telewizję, a rosyjscy reżyserzy uczyli cały światowy teatr. Który z Rosjan osiągnął największe osiągnięcie?Wielcy rosyjscy naukowcyCały świat je zna. Zrobili coś, co nie podlegało mocy świata. Odkryli "naukę rosyjską", o której mówił cały Nikolaevich Jabłochow, który przez całe życie pracował jako zwykły inżynier elektryk w Paryżu. To on, niepozorny w wyglądzie "pracowity robotnik" wynalazł pierwszą na świecie żarówkę. Nie palił długo i miał światło o olśniewającej sile. Nie nadaje się do małych pomieszczeń, ale był szeroko stosowany w oświetleniu ulic i dużych pomieszczeń. Ale dzięki Jabłochowowi byli entuzjaści, którzy byli w stanie stworzyć żarówkę, która oświetla nasze domy i wynaleźli rosyjskiego naukowca Alexander Popov w 1895 roku stworzył unikalne urządzenie, które działa bez drutów za pomocą fal elektromagnetycznych. To radio jest największym podbojem narodu rosyjskiego, niezbędnym asystentem każdego mieszkańca planety. Amerykanie i Brytyjczycy zaoferowali Popovowi wspaniałe kwoty, by sprzedać im swój odpowiedział, że wszystko, co wymyślił, nie było jego, ale jego zawsze był przychylny Rosjanom. Wszystkie wynalazki pierwszego świata należą do naukowiec pochodzenia rosyjskiego Zvorykin wynalazł telewizję Zvorykin stworzył pierwszy mikroskop elektronowy na świecie i pierwszy telewizor. Dzięki swojemu wynalazkowi, szczęśliwi właściciele telewizorów 10 marca 1939 r. Zaczęli oglądać pierwsze regularne programy telewizyjne emitowane z centrum telewizyjnego na pierwszy samolot na świecie wymyślił rosyjski - AF Mozhaysky. Złożony projekt urządzenia był w stanie po raz pierwszy wznieść osobę w rosyjski kosmonauta Jurij Gagarin stał się najbardziej znaną osobą na świecie Rosyjscy naukowcy wymyślili pierwszego na świecie satelitę, pocisk balistyczny i statek kosmiczny. To nasi rodacy stworzyli pierwszy generator kwantowy, ciągnik gąsienicowy i elektryczny tramwaj. Zawsze szli naprzód - rosyjscy naukowcy, którym udało się gloryfikować nasz nie tylko byli w stanie podbić świat. Otworzyli nowe ziemie, dając szansę całemu światu na zaglądnięcie w niezbadane zakątki rosyjscy podróżnicyDwaj bracia, dwóch wiejskich chłopaków: Khariton i Dmitry Laptev. Poświęcili swoje życie podróżom i zwiedzaniu północy. Organizując Wielką Ekspedycję Północną w 1739 r. Dotarli do brzegów Oceanu Arktycznego, otwierając nowe ziemie na cały świat. Morze Łaptiewów znane jest całemu światu dzięki swojej odwadze i wytrwałości w opanowaniu dzikiej Pietrowicz Wrangel poprowadził wyprawę do eksploracji wschodniej Syberii. Otworzył świat na mało znane obszary nauki i sporządził szczegółową mapę geograficzną północnego wybrzeża Syberii Mikhailovich Przhevalsky badał terytorium Ussuriysk, odkrywając nieznane wcześniej obiekty geograficzne. Został pionierem Gór Altyntag w Azji Środkowej. Cały świat dowiedział się o słynnym koniu w 1870 r. Udał się do Nowej Gwinei, gdzie spędził 2 lata na studiowaniu tej ziemi, poznając kulturę dzikich plemion, ich zwyczaje i obrzędy religijne. W 1996 r., W 150. rocznicę podróży, UNESCO przyznało mu tytuł "Obywatela świata".Podróżnik Yuri Senkevich był bardzo popularny Nasz współczesny - Yuri Senkevich przeprowadził ponad 100 badań nad przetrwaniem człowieka w ekstremalnych warunkach. Brał udział w wyprawie na Antarktydę, nieraz był na biegunie północnym. Jego słynny program "Club of Travelers" miał milion może nie wszyscy czytają swoje książki i nie znają ich pracy. Ale mimo to ich imiona są znane wszystkim, ponieważ są geniuszami naszych na całym świecie rosyjscy pisarzeLew Tołstoj jest hrabią, myślicielem, honorowym akademikiem, wybitnym pisarzem świata. Miał niesamowitą umiejętność uczenia się języków obcych. Patrząc na ludzi, nauczył się znosić wszystkie trudności życiowe. Rozgrzewając dłonie przy kuchence, natychmiast wepchnął je do okna na mrozie, aby nauczyć się nie tylko wygrzewać się w upale, ale także nie bać się chłodu. Zszył sobie płótno, w którym chodził po domu, aw nocy wymieniał swoje prześcieradła. Chciał być jak Lwa Tołstoja uważane są za klasyki na całym świecie. Nie był zainteresowany wyższym życiem. Na kulki był rozproszony, myśląc o swoim. Młode kobiety uważały go za nudnego, ponieważ nie starał się prowadzić małych rozmów, co dla niego było pustym wiele książek, które czytają cały świat. Jego "Anna Karenina" i "Wojna i pokój" stały się światowymi Dostojewski był drugim dzieckiem sześciorga dzieci w rodzinie. Ojciec był księdzem, lekarzem w szpitalu dla ubogich. Matka należała do rodziny kupieckiej. Nauczył się czytać książki Starego i Nowego Testamentu. Znał ewangelię od 4 lata ciężkiej pracy, pozostawiając jako żołnierze. Był przeciwny rządowi, który wyrzekł się moralności chrześcijańskiej i pozwolił przelać krew narodu rosyjskiego. Jego książki są pełne goryczy. Wielu uważa go za najbardziej "przygnębionego" pisarza naszej ery. Ale tworzył dzieła, których wpływ był silnie odzwierciedlony nie tylko w kulturze Rosji, ale także na miał niedbałą młodość, którą spędził w pięknym mieście Kijowa. Marzył o beztroskim i wolnym życiu, ale zdecydowana natura jego matki i pracowitość jego ojca, profesora, wpajały mu autorytet wiedzy i pogardy dla Bułhakow jest jednym z najbardziej tajemniczych rosyjskich pisarzy. Po ukończeniu szkoły pracował w szpitalach wojskowych i był wiejskim lekarzem. Ratował życie ludzkie, walcząc z w durach brzucha, myśląc każdego ranka, że to był jego ostatni dzień. To choroba radykalnie zmieniła jego życie. Opuścił lek i zaczął Braci, Psie Serce, Mistrz i Małgorzata przyniosły pisarzowi pośmiertną światową sławę. Rozpoczął się triumfalny marsz dzieł Bułhakowa, przetłumaczonych na wiele języków podbili świat we wszystkich kierunkach. Nasze książki są czytane. Piosenki i filmy stały się częścią obcej sławy rosyjscy piosenkarze i Chaliapin - rosyjski bas, artysta ludowy od 1918 roku. Przez trzy lata śpiewał w Teatrach Bolszoj i Maryjskim, wykonując tylko pierwsze części. Piosenkarz operowy, którego głosu nie można mylić z nikim. Uwielbiał pieśni ludowe i romanse, wypełniając przestrzeń potężnym głosem o bogatych woli losu musiał opuścić Rosję. Od 1922 śpiewał tylko za granicą. Mimo to świat uważa go za wybitnego rosyjskiego Shalyapin najbardziej znany rosyjski piosenkarz Jej głos jest znany na całym świecie. To jest legenda kobiety. Z pięciu tysięcy osób została jedyną dziewczyną, która została wybrana na konkurs w Chórze Pyatnicki. Ludmiła Zykina - idolka lat 60. i idealna do naśladowania przez cały "Orenburg Scarf" i "The Volga River Flows" są śpiewane na całym świecie. Nie lubiła być "szara przeciętność". Nosiła jasne stroje i miała słabość do ważną osobą i przyjaźniła się z władzami. Wszyscy ją kochali: od chłopa i robotnika po ministra kremlowskiego. Była ucieleśnieniem rosyjskiej kobiety, rosyjskiej duszy. Jest wybitną piosenkarką, której głos stał się symbolem Bernes jest przystojnym mężczyzną, zdobywcą serc kobiet, piosenkarzem, aktorem, symbolem seksu z epoki swoich czasów. W wieku 15 lat po raz pierwszy odwiedził teatr i zachorował z nimi do końca życia. Marzył o scenie. Był afiszem z plakatu i pracował jako szczekacz podczas wieczornych występów. Starał się być jak najbliżej tej świątyni Bernes jest tak popularny, że jego portrety są stemplowane na znaczkach. Zagrał swoją pierwszą małą kameę w filmie "Człowiek z pistoletem". W filmie zaśpiewał: "Chmury wznosiły się nad miastem". Po premierze filmu cały kraj mówił o w filmie "Dwóch bojowników", był pewien, że to była jego ostatnia rola w życiu. Reżyser był niezadowolony z niego, rola "nie poszła". Prawie dwa miesiące był torturowany, starając się stworzyć może będzie musiał pożegnać się z kinem, ale uratował go niedoświadczony fryzjer. Chcąc zrobić sobie fryzurę, Bernes wpadł jej w ręce. "Lizała" swoje piękne włosy pod zerem. Widząc to, twarz dyrektora rozjaśnił uśmiech. To był ten obraz, którego szukał. Za odegranie roli w tym obrazie rząd przyznał Bernesowi Order Czerwonej Gwiazdy. W 1965 został artystą ludowym Smoktunovsky - aktor prowincjonalny, który przybył do Moskwy, nie mógł zapisać się do szkoły teatralnej. Ta porażka "dała" światu temu wybitnemu aktorowi. Po osiedleniu się w teatrze-studio w "Mosfilm", od razu pojawia się w filmie "Żołnierze". I był to start w jego karierze. Po zakończeniu zdjęć gra w "Idiocie", uderzając swoją grą, przejściami i niuansami z jednego stanu do drugiego. Został prorokowany o światowej sławie i to proroctwo się spełniło. Znakomity, wielostronny talent Smoktunowski zapewnił mu reputację najlepszego aktora naszych rosyjscy aktorzy zasługują na szczególną uwagę. Strona zawiera szczegółowy artykuł o najpiękniejszych współczesnych aktorów. Subskrybuj nasz kanał w Yandex Share Pin Tweet Send Share Send Obejrzyj wideo: Rosjanie o Polakach, Polacy o Rosjanach, odcinek # 1A Słynny Polak (Sierpień 2022). 17 tūkst. views, 105 likes, 18 loves, 20 comments, 28 shares, Facebook Watch Videos from Centrum Mieroszewskiego: Rosjanie test z języka polskiego już zaliczyli, pora więc na nas. Zapraszamy na
Zupełnie "na gorąco" przyszło mi do głowy kilka uwag. Ostatnio próbowałam znaleźć recenzje współczesnych autorów rosyjskich w największych anglojęzycznych i niemieckojęzycznych dziennikach i magazynach. Zadanie okazało się karkołomne, nie tylko ze względu na płatny dostęp do archiwum. Niestety, tych recenzji jest po prostu mało. Przyczyna jest prozaiczna – niewiele tłumaczeń z rosyjskiego na te języki. Piszę te słowa z wahaniem, ponieważ po pierwsze, aby określić ilość tłumaczeń w skali „mało-dużo”, należało by je porównać z ilością tłumaczeń z innych języków. Ponieważ nie posiadam takich danych, dla przykładu wymienię kilku autorów, ilość napisanych przez nich książek (w bardzo ogólnym tego słowa znaczeniu) i ilość tłumaczeń na język angielski. Wiktor Jerofiejew, znany na Zachodzie ze swoich wypowiedzi czy komentarzy dla Frankfurter Allgemeine Zeitung (notabene na zamówienie tego dziennika powstała powieść "Dobry Stalin"), The Times, The New Yorker i The Independent Herald Tribune (chyba nawet bardziej popularny na Zachodzie, niż w samej Rosji): na ok. 27 publikacji książkowych po rosyjsku udało mi się znaleźć informację na temat 4 tłumaczeń na angielski (ich poszukiwanie to karkołomne zajęcie niestety). Vladimir Sorokin (analogiczna sytuacja)- w jego przypadku sukcesów w poszukiwaniu informacji mam znacznie więcej, choćby z uwagi na bardzo rzetelnie prowadzoną stronę autora: na około 30 utworów opublikowanych w ostatnich latach, przetłumaczono (głównie na niemiecki, niewiele na angielski- portal ReadRussia wymienia tylko 3 tytuły, ale też na francuski, węgierski) około 20. Dmitrij Bykow: 2 tłumaczenia, jak również tłumaczenia poezji w wydanej w 2008 roku antologii współczesnej poezji rosyjskiej (niestety w Polsce współczesna poezja rosyjska chyba w ogóle nie istnieje, nawet w czasopismach specjalistycznych) na ok. 30 opublikowanych po rosyjsku. Zahar Prilepin: 1 (jedno) tłumaczenie na język angielski na ok. 10 napisanych książek. Oczywiście trudno generalizować na podstawie kilku wyselekcjonowanych autorów (jak również nie korzystając w tym przypadku z Wikipedii jako źródła wiedzy), choć również w przypadku mieszkającego na stałe w Szwajcarii Michaiła Szyszkina, po angielsku ukazały się jedynie 2 powieści pisarza (na ok. 9 napisanych utworów). Z pewnością ci, którzy chcą znaleźć informację na temat literatury rosyjskiej (w tym najnowszej) w języku angielskim nie będą zawiedzeni. Prócz wpisów na blogach znalazłam dwie strony www, które moim zdaniem warto polecić: (bogactwo literatury rosyjskiej w pełnej krasie, na szczególną uwagę zasługują nagrania audio poetów i pisarzy, np. Lwa Tołstoja) oraz stronę prowadzoną przez Uniwersytet Wirginia: Miłośnicy literatury rosyjskiej znajdą tam zarówno informacje na temat pisarzy, jak również linki do recenzji, wywiadów i wybranych artykułów z prasy anglo-, niemiecko- i rosyjskojęzycznej oraz linki do (rosyjskojęzycznych) stron internetowych poświęconych autorom. Tego, czego tam nie znalazłam, to same recenzje pisane przez krytyków literackich, brakuje również linków do takich recenzji, które ukazują się np. w The Guardian czy też w prasie amerykańskiej. Tak jakby pisarze byli interesujący, ale już ich książki – niekoniecznie, a przynajmniej nie zasługujące na bardziej szczegółowe omówienie. To właśnie na portalu ReadRussia przeczytałam kiedyś wywiad z pewnym niemieckim wydawcą (była to rozmowa przy okazji ubiegłorocznych Targów Książki we Frankurcie). Okazuje się, że właśnie tłumaczenia na język niemiecki „otwierają” literaturze z Rosji drogę do czytelników z innych krajów Europy Zachodniej. Niestety, Rosję postrzega się obecnie przez pryzmat polityki, a nie literatury, i niestety odbija się to w niekorzystny sposób właśnie na sytuacji literatury rosyjskiej na Zachodzie. Warto jeszcze wspomnieć, że bodaj w ubiegłym roku w Niemczech ukazała się antologia tłumaczeń literatury rosyjskiej na język niemiecki w XX wieku – niestety nie kojarzę, aby tego typu praca ukazała się w odniesieniu do języka polskiego, a przecież tłumaczeń rosyjskiej literatury XX wieku ukazało się w Polsce bardzo wiele. Byłaby to to praca o tyle ciekawa, że przez długi czas po II wojnie światowej tłumaczono z rosyjskiego dosłownie niemal wszystko, bez względu na wartość literacką dzieła. Przyznam, że sama jestem ciekawa tej literaturyJ. Kolejną przeszkodą w odbiorze współczesnej literatury rosyjskiej są kwestie języka, a właściwie trudności, na jakie napotyka tłumacz. W wielu przypadkach (jak np. u Jerofiejewa), bogactwo i mistrzostwo formy językowej jest jednym z najważniejszych elementów utworu. Czasem właściwie nie ma fabuły i trudno opowiedzieć, o czym książka opowiada (a opowiada o Rosji oczywiścieJ Rosyjski postmodernizm uwolnił język z kostiumu radzieckiej poprawności politycznej i o ile kontrowersyjną treścią wzbudził na Zachodzie spore zainteresowanie, o tyle wyszukana forma przekazu to niemałe wyzwanie dla tłumacza, zwłaszcza spoza słowiańskiej grupy językowej. Wspomniał o tym Andriej Kurkov (ukraiński pisarz piszący po rosyjsku, znany chyba tylko z ciekawej zresztą powieści Kryptonim Pingwin) w recenzji „Życia z idiotą” Jerofiejewa dla The Guardian. O ile jednak Kurkow pozytywnie ocenił pracę tłumacza Andrew Reynoldsa (profesora Uniwersytetu Wisconsin), o tyle Anna Lynskey w recenzji dla tej samej gazety jest o wiele bardziej sceptyczna. Zdaniem recenzentki tłumaczenie Reynoldsa jest przejrzyste i płynne, ale oryginał jest o wiele bardziej dosadny, a ponadto Jerofiejew wykorzystuje różne niejednoznaczności rosyjskiej gramatyki, co jest nie do przełożenia na język angielski. Równie wiele trudności sprawia czytelnikowi (i tłumaczowi) np. sowiecki żargon medyczny, poza tym pewne konteksty kulturowe są po prostu poza Rosją niezrozumiałe. Wspomniał mi o tym również mój rosyjski znajomy, który rekomendując mi lekturę Dnia Oprycznika Sorokina wspomniał, że znajomość historii Rosji nie wystarczy do zrozumienia książki. Na temat trudności w tłumaczeniu Sorokina na język angielski wypowiadała się także tłumaczka pisarza, Jamey Gambrell, która słusznie stwierdziła, że bardzo trudno jest szokować jest językiem w przekładzie angielskim. Zawiłości językowe i specyficzny kontekst kulturowy zdają się być zatem główną obiektywną przeszkodą w recepcji wielu utworów ze współczesnej literatury rosyjskiej. Moim zdaniem trudno czytać i rozumieć prozę Sorokina, Bykowa, Czyżową a nawet Giełasimowa czy Sienczina (charakterystyczny obraz wsi początku XXI wieku., a może nawet i obecnie) albo Pietruszewskiej bez znajomości zarówno historii, jak i kultury rosyjskiej, bez rozeznania, jakie wartości, idee mają dla Rosjan znaczenie. Z drugiej strony wymienieni powyżej autorzy poruszają, kwestie uniwersalne, w głębszej warstwie są to opowieści o kondycji człowieka i nie można ich redukować wyłącznie do opowieści o Rosji czy Rosjanach. Spójrzmy zresztą na rosyjską powieść psychologiczną XIX wieku, choćby twórczość Fiodora Dostojewskiego: jego powieści należą do kanonu literatury światowej (czy też może kanonu literatury europejskiej i amerykańskiej), a czy tak łatwo rzeczywiście odczytać przesłanie autora, nie rozumiejąc etyki prawosławnej czy nie znając historii rosyjskich ruchów rewolucyjnych XIX wieku? Dla mnie jego lektura bez znajomości wielu kontekstów była prawdziwą drogą przez mękę. Nieustannie przychodzą mi jednak głowy przykłady trzech nie-rosyjskojęzycznych autorów, których twórczość również wydaje mi się mocno zakorzeniona w ich kulturze i języku: Elfriede Jellinek, Herta Mueller oraz Haruki Murakami. Czytałam kiedyś bardzo krytyczną recenzję na temat tłumaczenia Jellinek na język polski, które osobiście uważam za bardzo udane, jednak zdaniem recenzentki (była to bodaj opinia Marty Mizuro, opublikowana w „Odrze”, ale nie jestem pewna) tłumaczowi nie udało się jednak oddać specyficznego (protestanckiego) klimatu twórczości Jellinek. A bez tego jej proza jest niezrozumiała. W przypadku Jellinek i Mueller z pewnością ogromne znaczenie, przynajmniej dla polskich czytelników, miała Literacka Nagroda Nobla, śmiem twierdzić, że gdyby nie ona żadna z autorek nie doczekałaby się tylu tłumaczeń przynajmniej na język polski. Odnośnie do Murakamiego mam nieco mniej doświadczeń czytelniczych (jestem pod ogromnym wrażeniem Norwegian wood, szkoda tylko, że to przekład z angielskiego, a nie z oryginału), więc na temat jego fenomenu i chyba charakterystycznego dla Japonii spleenu (takie wrażenia odnoszę z lektury). Wracając do literatury rosyjskiej, to może właśnie z powodu nieznajomości różnych kontekstów kulturowych w zachodniej prasie ukazuje się tak niewiele recenzji rosyjskiej literatury. Zatem zarówno w imieniu polskich, jak i zachodnioeuropejskich czytelników mogę tylko powiedzieć: czekamy na Nobla dla Rosjan (w dziedzinie literatury oczywiście). Na koniec chciałam jeszcze wspomnieć o swoim „najnowszym” odkryciu: wydaje się jednak, że współczesna literatura rosyjska, nawet, jeśli pomijana przez wydawców, znajduje się w kręgu zainteresowań anglojęzycznych literaturoznawców. Na wspomnianym już portalu ReadRussia znalazłam 400-stronnicową antologię współczesnej literatury rosyjskiej (w tłumaczeniach na język angielski, pod redakcją pisarki Eleny Szubiny), a poza tym w 2011 roku ukazała się również antologia pt. 50 Writers: An Anthology of 20th Century Russian Short Stories, której jednym z twórców jest rosyjski krytyk literacki, a jednocześnie profesor Uniwersytetu w Colorado Mark Lipowiecki (na Zachodzie znany jako Leiderman). Jak pisałam wyżej, anglojęzyczny czytelnik może również zapoznać się ze współczesną poezją rosyjską, a to dzięki antologii Contemporary Russian Poetry: An Anthology (Dalkey Archive Press, 2008, tr. Matvei Yankelevich). Odnoszę wrażenie, że polscy wydawcy zatrzymali się na etapie lat 90. XX wieku i rosyjskiego postmodernizmu, zupełnie ignorując tzw. nowy realizm, podczas gdy anglojęzyczny czytelnik ma do dyspozycji przegląd najważniejszych współczesnych autorów (nie tylko w ramach antologii, ale również jako książki opublikowane w przekładzie). Reasumując, jeśli ktoś chce poznać współczesną literaturę rosyjską, wspomniane antologie są dobrym wstępem do lektury. Miejmy nadzieję, że w dobrym przekładzie. Wszystkie prawa zastrzeżone. Zabrania się kopiowania i wykorzystywania tekstów zawartych na tej stronie bez wiedzy i zgody autora. Wszelkie teksty, jeśli nie zaznaczono inaczej, są własnością intelektualną autora strony.
W esejach o Rosjanach Miłosz stara się wykazać, jak złożony i pełen sprzeczności może być stosunek do państwa, jak odszczepieństwo może czasami współistnieć z prawdziwą wiarą, czyRosja to wspaniały kraj, który zachwyca skalą i wpływami na świecie. Kraj ten kojarzy się z lasami i górami, czystymi jeziorami i niekończącymi się rzekami, różnorodną florą i fauną. To tutaj mieszkają ludzie różnych narodowości. Następnie proponujemy przeczytać więcej interesujących i zaskakujących faktów na temat Rosji i Rosjan. 1. Rosja jest największym krajem na świecie, o powierzchni ponad 17 mln km2, więc jej długość ze wschodu na zachód obejmuje jednocześnie 10 stref czasowych. 2. Federacja Rosyjska obejmuje 21 republik narodowych, które zajmują 21% terytorium Rosji. 3. Na całym świecie Rosja jest uważana za kraj europejski, ale jednocześnie 2/3 jej terytorium znajduje się w Azji. 4. Rosja jest oddzielona od USA zaledwie 4 km, które dzielą rosyjską wyspę Ratmanov i amerykańską wyspę Kruzenshtern. 5. Powierzchnia mroźnej Syberii wynosi 9,7 mln km2, co stanowi aż 9% masy lądowej planety Ziemia. 6. Lasy zajmują większość terytorium Rosji i stanowią aż 60% powierzchni Rosji. Rosja jest również bogata w zasoby wodne, które obejmują 3 miliony jezior i 2,5 miliona rzek. 7. Jezioro w Rosji, które znajduje się na terenie Wałdajskiego Parku Narodowego, znajduje się na Liście Światowego Dziedzictwa UNESCO. Mówią, że woda w tym jeziorze jest uzdrawiająca i święta. 8. W Rosji Jezioro Łabędzie to nie tylko nazwa baletu, ale także miejsce na terytorium Ałtaju, gdzie około 300 łabędzi i 2000 kaczek przybywa na zimę w listopadzie. 9. Matka natura jest honorowana w Rosji, dlatego 4% powierzchni kraju zajmują rezerwaty przyrody. 10. Rosja jest jedynym państwem na świecie, którego terytorium jest obmywane jednocześnie przez 12 mórz. 11. Rosja jest domem dla największego aktywnego wulkanu na świecie, Klyuchevskaya Sopka, który ma 4,85 km wysokości i wybucha regularnie od 7000 lat. 12. Klimat w Rosji jest bardzo zróżnicowany i jeśli w Soczi zwyczajowa temperatura powietrza zimą wynosi +5°C, to w osadzie Jakucja może w tym samym czasie osiągnąć -55°C. 13. Rekordowo niską temperaturę powietrza zanotowano w 1924 r. w rosyjskim mieście Ojmiakon i wyniosła ona aż -71°C. 14. Pierwsze miejsce na świecie w wydobyciu gazu i ropy, a także w eksporcie nawozów aluminiowych, stalowych i azotowych zajmuje Federacja Rosyjska. 15. Stolica Rosji, Moskwa, jest jednym z najgęściej zaludnionych miast na świecie, według oficjalnych danych mieszka tam 11 milionów ludzi. 16. Pod względem liczby ludności Rosja zajmuje 7. miejsce na świecie i ma 145 milionów ludzi, przy czym Rosjanie w Rosji stanowią 75% populacji. 17. Moskwa jest jednym z najbogatszych i najdroższych miast na świecie, a poziom płac w tym mieście odbiega od poziomu płac w innych rosyjskich miastach 3, a czasami 33 razy. 18. W Rosji jest jedno niesamowite miasto – Suzdal, na obszarze 15 km2 mieszka 10 000 osób, a co jest niesamowite, znajdują się tam aż 53 świątynie, majestatyczne w swoim pięknie i wystroju. 19. Rosyjskie miasto Jekaterynburg w 2002 roku, według rankingu UNESCO, znalazło się na liście 12 najbardziej idealnych miast do życia na świecie. 20. Jednym z najstarszych miast na świecie, w którym ludzie nadal mieszkają w Rosji, jest miasto Derbent w Dagestanie. 21. Jeśli dodamy do siebie terytorium Holandii i Belgii, to ich powierzchnia będzie równa powierzchni regionu Tambowa. 22. Federacja Rosyjska jest uważana za następcę Cesarstwa Rzymskiego, ponieważ dwugłowy orzeł przedstawiony na jej herbie symbolizuje bizantyjską ideę harmonijnego współdziałania władzy Kościoła i państwa. 23. Rosja jest bogata w swoje tajemnice. Na przykład jest tam ponad 15 miast, które są ukryte przed wszystkimi, ponieważ nie ma ich ani na mapach, ani na znakach drogowych, ale nigdzie i oczywiście obcokrajowcom surowo zabrania się tam wjazdu. 24. Metro w Moskwie jest najbardziej punktualnym metrem na świecie, ponieważ odstępy między pociągami w godzinach szczytu wynoszą tylko 1,5 minuty. 25. Najgłębsze metro w Rosji znajduje się w kulturalnej stolicy Federacji Rosyjskiej – Petersburg, a jego głębokość wynosi aż 100 metrów. 26. Rosyjskie metro było najbezpieczniejszym miejscem podczas nalotów II wojny światowej, a podczas bombardowania urodziło się tam 150 osób. 27. Petersburg jest nie tylko nazywany kulturalną stolicą Rosji, ale w tym mieście znajduje się 2000 bibliotek, 45 galerii sztuki, 221 muzeów, około 80 teatrów i tyle samo klubów i pałaców kultury. ; p>28. Peterhof to jeden z najbardziej niesamowitych zespołów pałacowo-parkowych na świecie, bo oprócz luksusowych pałaców zachwyca ogromną ilością fontann, których jest 176 sztuk, z czego 40 fontann jest naprawdę gigantycznych. 29. Mówią, że Wenecja to miasto mostów, ale nieważne jak, bo w Petersburgu jest trzy razy więcej mostów. 30. Rosja ma najdłuższą linię kolejową – Kolej Transsyberyjska, łącząca Moskwę i Władywostok. Długość tej trasy to 9298 km, a podczas wycieczki można przejechać 8 stref czasowych, 87 miast i 16 rzek. 31. Rosja ma również największe jezioro słodkowodne na świecie – Bajkał, którego objętość wynosi aż 23 km3. Aby wyobrazić sobie jego wielkość, wystarczy pomyśleć o tym, że 12 największych rzek świata musi płynąć przez cały rok, aby wypełnić Bajkał. 32. Najstarsze, a zatem najbardziej majestatyczne góry na świecie to Ural. Na przykład Mount Pencil, który jest częścią kompleksu Ural, powstał ponad 4 miliardy lat temu. 33. Jedną z najdziwniejszych gór na świecie jest rosyjska góra Magnetic, położona pod miastem Magnitogorsk, która jest prawie w całości wykonana z żelaza. 34. Rosja ma największy, najgęstszy i prawie dziki las na świecie – tajga syberyjska, której połowa nie została jeszcze opanowana przez człowieka. 35. W stolicy Federacji Rosyjskiej znajduje się jedna fontanna, która jest częścią grupy architektonicznej „Aleksander i Natalie”, z której bije nie zwykła woda, ale woda pitna, którą z przyjemnością można ugasić pragnienie w upalny letni dzień. 36. Położony na Wzgórzu Borowickim Kreml moskiewski jest największą twierdzą na świecie, zachowaną od średniowiecza, a jego powierzchnia obejmuje 27,5 ha, a długość murów wynosi 2235 m. 37. Największym i najstarszym muzeum na świecie jest Rosyjskie Muzeum Ermitażu, które ma 3 miliony eksponatów, a jeśli ktoś chce je wszystkie zobaczyć, dając każdemu eksponatowi tylko minutę, będzie musiał iść do muzeum jak do pracy, od 25 lat. 38. Ermitaż słynie również z tego, że w skład personelu muzeum wchodzą nie tylko ludzie, ale także najzwyklejsze koty, które posiadają własny paszport ze zdjęciem i zarabiają na Whiska łapiąc w muzeum gryzonie, zapobiegając ich zepsuciu eksponaty. 39. Rosja jest gospodarzem największej biblioteki w Europie – Biblioteka Publiczna, która została założona w Moskwie w 1862 roku. 40. W małym miasteczku Kizhi znajduje się kościół przypominający dzieło sztuki, co jest o tyle ciekawe, że na jego budowę nie zużyto ani jednego gwoździa. 41. W Rosji znajduje się największy na świecie budynek uniwersytecki – Moskiewski Uniwersytet Państwowy, którego wysokość wraz z przepiękną iglicą wynosi 240 metrów. 42. W Moskwie można zobaczyć najwyższy budynek w Europie – wieża telewizyjna Ostankino, która ma 540 metrów wysokości. 43. Największy na świecie dzwon został odlany w Rosji przez mistrzów Iwana Motorina i jego syna Michaiła. To Car Bell, który ma 614 cm wysokości i waży 202 tony. 44. Najstarsza świątynia chrześcijańska znajduje się na terytorium Federacji Rosyjskiej – to świątynia Tkhaba-Erda, zbudowana w VIII-IX wieku, która znajduje się w Inguszetii. 45. Rosja ma jeden z największych parków miejskich na świecie – Park Izmailovsky, który został założony w 1931 roku i obecnie zajmuje powierzchnię 15,3 km2. 46. Największy ogród botaniczny w Europie znów jest rosyjski. To jest ogród botaniczny. Tsitsin, który powstał zaraz po zakończeniu II wojny światowej w 1945 roku. 47. Największa na świecie sieć tramwajowa znajduje się w Petersburgu i ma aż 690 km. 48. Rekordowe wydanie gazety papierowej miało miejsce w maju 1990 r., kiedy opublikowano 22 miliony egzemplarzy gazet Komsomolskiej Prawdy. 49. Rama słynnej na całym świecie Statuy Wolności w Nowym Jorku została wytopiona w jednym z rosyjskich miast – Jekaterynburg. 50. Rosja to raj dla turystów z wieloma pięknymi i ciekawymi trasami turystyczno-wycieczkowymi, wśród których za najlepsze uważane są Złoty i Srebrny Pierścień Rosji, a także Wielki Ural. 51. Jedną z najpiękniejszych dolin na świecie jest położona niedaleko Astrachania malownicza Dolina Lotosu, z której nie sposób oderwać wzroku w momencie, gdy kwitną wszystkie lotosy. 52. W 1949 roku karabin Kałasznikowa został zaprojektowany w Rosji, która była wówczas częścią ZSRR, a teraz liczba AK na świecie przewyższa liczbę wszystkich innych karabinów szturmowych, nawet jeśli złożysz je wszystkie razem. 53. Najbardziej znana i lubiana przez cały świat gra Tetris została wynaleziona w 1985 roku w Rosji przez programistę Aleksieja Pajitnowa. 54. Matrioszka została wynaleziona w 1900 roku przez rosyjskiego rzemieślnika Wasilija Zwiezdoczkina, ale kupcy pokazali ją na Wystawie Światowej w Paryżu jako staroruską i za to lalkę gniazdującą nagrodzono brązowym medalem. 55. W Rosji wynaleziono starożytną wersję tak popularnego teraz czajnika elektrycznego – samowar, który choć działał na węglu, a nie na elektryczności, nadal pełnił tę samą funkcję gotowania wody. 56. Wśród rosyjskich wynalazków warto wyróżnić bombowiec, telewizor, reflektor, syntetyczne detergenty, magnetowid, spadochron plecakowy, mikroskop elektronowy i wiele innych rzeczy przydatnych w gospodarstwie domowym. 57. W Rosji wynalazkom nie ma końca, a niedawno w Instytucie Cytologii i Genetyki, który znajduje się na Syberii, wyhodowano zupełnie nową rasę lisów, które są bardzo domowe, czułe i przypominają psy i koty w obyczajach. 58. W pobliżu budynku Nowosybirskiego Instytutu Cytologii i Genetyki wzniesiono pomnik tej samej myszy laboratoryjnej, na której przeprowadzane są eksperymenty, ta mysz jest przedstawiona w postaci naukowca tkającego nić DNA. 59. To właśnie w Rosji wynaleziono dość dziwny na pierwszy rzut oka sport – helikopter golfowy, w którym 2 helikoptery wbijają do kieszeni za pomocą 4-metrowych kijów ogromną piłkę o średnicy 1 metra. 60. Antarktyda została odkryta 16 stycznia 1820 r. przez rosyjską ekspedycję kierowaną przez Michaiła Łazariewa i Tadeusza Bellingshausena. 61. Pierwszą osobą, która podbiła przestrzeń kosmiczną, był ponownie rosyjski kosmonauta Jurij Gagarin, który odbył swój pierwszy lot w kosmos 12 kwietnia 1961 r. 62. A rosyjski kosmonauta Sergey Krikalev pobił kolejny rekord w kosmosie – przebywał tam przez całe 803 dni. 63. Rosyjscy pisarze Lew Tołstoj i Fiodor Dostojewski to najczęściej czytani autorzy na świecie. 64. Rosyjski szampan, który został wyprodukowany w Abrau-Durso w 2010 roku, otrzymał brązowy medal w międzynarodowym konkursie win International Wine & # 038; Konkurs Duchów. 65. W Rosji równość kobiet i mężczyzn pojawiła się 2 lata wcześniej niż w USA, ponieważ w Rosji kobiety otrzymały prawo do głosowania w 1918 roku, a w USA – dopiero w 1920 roku. 66. W Rosji, w przeciwieństwie do wszystkich innych państw, nigdy nie było niewolnictwa w pełnym tego słowa znaczeniu. A poddaństwo zostało w nim zniesione w 1861 r., czyli 4 lata wcześniej niż zniesiono niewolnictwo w USA. 67. Rosja jest praktycznie państwem militarnym, ponieważ pod względem liczebności kraj ten zajmuje drugie miejsce po Chinach. 68. W stosunku do produktu krajowego brutto Rosja ma najniższy dług publiczny na świecie. 69. W Rosji istnieje zabawny mit o micie, że Amerykanie myślą, że w Rosji mieszkańcy spokojnie chodzą po miastach ze swoimi niedźwiedziami. Niedźwiedzie nie chodzą po Rosji, Amerykanie też tak nie myślą, ale mimo wszystko Rosjanie bardzo lubią kupować pamiątkową koszulkę z napisem po angielsku: Byłem w Rosji. Nie ma niedźwiedzi. 70. Chociaż Rosjanie nie uśmiechają się do wszystkich, których spotykają, tak jak Europejczycy, to jednak wyróżniającymi cechami tego narodu są otwartość, szerokość duszy i szczerość. 71. W Rosji rozwinął się historycznie tak, że Rosjanie wolą podejmować decyzje zbiorowo, stale konsultować się i udzielać porad. 72. Rosjanie bardzo często w swoim życiu mają nadzieję na szczęście i „może” i uważają się, choć nie za najbardziej inteligentny naród na ziemi, ale za najbardziej uduchowiony. 73. Najbardziej charakterystyczną rozrywką dla Rosjan jest domowe gotowanie do późna, podczas którego rozmawiają o wszystkim na świecie, z wyjątkiem pracy. 74. Rosjanie nie ufają niczemu taniemu, wolą kupować rzeczy droższe, ale jednocześnie kochają „gratisy”, więc biorą wszystko, co mogą, za darmo. 75. Większość problemów i problemów w Rosji rozwiązuje się wyłącznie poprzez kontakty, umowy. 76. W Rosji korupcja jest bardzo rozwinięta. Aby skorzystać z jednej z wielu usług, które można uzyskać za darmo, musisz zapłacić łapówkę. Chociaż można nie dawać, ale w tym przypadku oczekiwanie na rozwiązanie problemu zajmie bardzo dużo czasu. 77. Najbardziej ulubionym świętem w Rosji jest Nowy Rok, którego obchody trwają zwykle 2 tygodnie i kończą się dopiero 14 stycznia na Stary Nowy Rok. 78. Z powodu braków w czasach sowieckich Rosjanie zaczęli cierpieć z powodu gromadzenia, więc starają się nigdy niczego nie wyrzucać, ale jednocześnie, jeśli nagle stracą połowę śmieci, mogą tego nawet nie zauważyć. ; p>79. Formalnie w Rosji obowiązuje zakaz wyprowadzania psów po placach zabaw i palenia w miejscach publicznych, ale w rzeczywistości prawie nikt nie dostaje za to kary. 80. W Rosji w 2011 roku zreformowano Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, w wyniku czego policja stała się policją, ale Rosjanie do dziś nie mogą zrozumieć przyczyn tej reformy. 81. Jednym z najpopularniejszych gatunków programów i seriali telewizyjnych wyświetlanych w centralnej rosyjskiej telewizji jest thriller kryminalny. 82. Jedną z najpopularniejszych i najdłużej emitowanych serii w Rosji jest seria „Street of Broken Lanterns”, której pierwsza seria została pokazana w telewizji w 1998 roku i która trwa do dziś. 83. W 1990 roku po raz pierwszy w Rosji ukazała się wspaniała gra telewizyjna „Field of Miracles”, która jest odpowiednikiem amerykańskiego programu „Wheel of Fortune” i jest z powodzeniem emitowana na Channel One do dziś, ukazując się bezbłędnie w każdy piątek. 84. Najbardziej ukochanym i popularnym programem rozrywkowym w Rosji jest KVN, który, nawiasem mówiąc, był już kilkakrotnie odwiedzany przez prezydenta Federacji Rosyjskiej Władimira Putina. 85. Według Ministerstwa Spraw Zagranicznych Federacji Rosyjskiej w ciągu ostatnich 35 lat około 35 milionów ludzi opuściło Rosję na stałe za granicą. 86. Mimo ciągłej migracji wszyscy Rosjanie są patriotami, którzy nie pozwalają nikomu skarcić swojego kraju i jego władz. 87. Najpopularniejszą siecią społecznościową na całym świecie jest Facebook, ale w Rosji wcale tak nie jest, gdzie najbardziej preferowane są sieci Vkontakte i Odnoklassniki. 88. Najpopularniejszymi wyszukiwarkami w Rosji, obok znanego na całym świecie Google, są Yandex i 89. Rosyjscy informatycy są uważani za najpotężniejszych i najinteligentniejszych hakerów na całym świecie, a w policji utworzono nawet specjalny wydział „K”, aby ich złapać. 90. Kiedy był dzień otwarcia restauracji McDonalds na 700 miejsc na Placu Puszkinskaja w Moskwie, mieszkańcy miasta, którzy chcieli ją odwiedzić, przyszli do drzwi restauracji już o 5 rano i było ich aż 5000 w kolejce. 91. W Rosji najpopularniejszym daniem jest sushi, a Rosjanie kochają je jeszcze bardziej niż Japończycy. 92. Teraz w zwykłej rosyjskiej rodzinie rzadko spotyka się więcej niż 4 dzieci, a najczęściej jest ich 1-2, ale przed rewolucją 1917 r. w zwykłej rosyjskiej rodzinie było co najmniej 12 dzieci. 93. W tej chwili naród rosyjski jest uważany za najbardziej pijącego na świecie, ale za Iwana Groźnego ludzie w Rosji pili tylko w święta, a wino to było rozcieńczane wodą, a moc alkoholu wahała się między 1-6%. 94. Carska Rosja słynie z tego, że w tamtych czasach kupić rewolwer w sklepie było tak proste jak chleb. 95. W Rosji w latach 30. XX wieku największego jesiotra na świecie złowiono w rzece Tichaya Sosna, wewnątrz której znaleziono 245 kg pysznego czarnego kawioru. 96. Rosja słynie również z tego, że w 1980 r. odkryto tam pierdzące ryby, które szwedzka marynarka pomyliła z sowieckimi okrętami podwodnymi, za co zostały następnie nagrodzone Nagrodą Ig Nobla. 97. Związek Radziecki wniósł ogromny wkład w zwycięstwo nad faszystami, dlatego 9 maja na cześć tego wyjątkowego wydarzenia co roku odbywa się parada wojskowa na Placu Czerwonym w Moskwie 98. Jeśli myślisz w kategoriach prawa międzynarodowego, to Japonia powinna być w konflikcie z Rosją od czasów II wojny światowej, ponieważ spór o własność Wysp Kurylskich nie przyczynił się do podpisania przez nie traktatu pokojowego, ale mimo wszystko te kraje żyją w pełnej zgodzie ze sobą. 99. Mężczyźni w wieku 18-27 lat są wcielani do wojska. Rzadko widuje się w wojsku dzieci polityków, biznesmenów czy celebrytów. Większość żołnierzy to ludzie, którzy nie mogli znaleźć pracy. 100. Rosja to niesamowity kraj, który ma prawie niewyczerpane zasoby naturalne i kolosalne dziedzictwo historyczne i kulturowe. Aleksandr Isajewicz Sołżenicyn ( ros. Александр Исаевич Солженицын; ur. 11 grudnia 1918 w Kisłowodzku, zm. 3 sierpnia 2008 w Moskwie) – rosyjski pisarz, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1970. Już za tydzień ukaże się pierwsza książka w naszej nowej serii wydawniczej Współczesna Literatura Rosyjska. Zaczynamy od „Jednego dnia Iwana Denisowicza” Aleksandra Sołżenicyna. W kolekcji znajdą się dzieła sławne czy wręcz legendarne, ale również dotychczas mniej w Polsce znane. Kolekcję arcydzieł literatury rosyjskiej XX wieku można zamówić w internetowym Sklepie Polityki >> Literatura rosyjska, zwłaszcza ta XX-wieczna, była przez lata w Polsce czymś więcej niż tylko jedną z literatur światowych. Dzięki genialnym przekładom Jerzego Pomianowskiego, Andrzeja Drawicza, Wiktora Woroszylskiego, Ireny Lewandowskiej i wielu innych czytało się autorów rosyjskich tak, jakby to była polska literatura. Izaak Babel, Ilja Erenburg czy Andriej Płatonow wrastali w polszczyznę. Te książki tworzyły specyficzny kod porozumienia. Mówiło się w Polsce Zoszczenką, Płatonowem, Strugackimi. A kiedy Jacek Kaczmarski śpiewał w piosence „Wiosną lody ruszyły, panowie przysięgli!”, publiczność zdawała sobie sprawę, że cytuje genialną satyrę o Wielkim Kombinatorze, czyli „Dwanaście krzeseł” Jewgienija Pietrowa i Ilii Ilfa. Paradoks polegał na tym, że chociaż wszystko co radzieckie wzbudzało niechęć, to literaturę powstająca w Rosji kochaliśmy. To właśnie u Sołżenicyna, Bułhakowa czy Zoszczenki znajdowaliśmy najtrafniejsze obrazy systemu i analizy mechanizmu totalitarnego państwa. Kiedy język rosyjski w czasach PRL był w szkole najmniej lubianym przedmiotem – literaturę rosyjską czytało się pod ławkami. Na poetach i bardach rosyjskich uczono się języka. Ta literatura demaskowała absurdy i kłamstwa, rozbrajała je śmiechem – w naszej kolekcji nie mogło więc zabraknąć satyr i groteski. Takiej, jak choćby Władimira Wojnowicza „Życie i niezwykłe przygody żołnierza Iwana Czonkina”. Prostota Czonkina zderza się z zakłamaniem systemu sowieckiego. Literatura demaskowała nie tylko rzeczywistość, ale i język. Jak pisał Brodski o Płatonowie: „W przeciwieństwie do Kafki, Joyce’a czy, powiedzmy, Becketta, którzy opowiadają o zgoła naturalnych tragediach swoich alter ego, Płatonow mówi o narodzie, który w pewnym sensie padł ofiarą własnego języka, a ściślej – o samym języku, który okazał się zdolny zrodzić fikcyjny świat i popaść od niego w gramatyczną zależność”. Najlepszym przykładem jest Zoszczenko, który korzysta z nowomowy i obiegowych sloganów, i z nich tworzy materię literacką swoich satyrycznych opowiadań. Kropka w porę postawiona W książkach wybranych do kolekcji POLITYKI znajdziemy niesłychanie przejmujący obraz XX w. Od czasów schyłku caratu, przez rewolucję październikową, czasy NEP, wojnę polsko-bolszewicką, sowieckie łagry i czasy powojenne, aż po portret najmłodszego pokolenia przełomu XX i XXI w. Ale nie tylko ten obraz czasów jest tu ważny – nasza 15-tomowa kolekcja składa się z arcydzieł, a więc znajdziemy tu zdania, które potrafią wręcz przygwoździć czytelnika. Aż się prosi, by sporządzić coś w rodzaju antologii najlepszych cytatów. Otwierałoby ją jedno z piękniejszych zdań, jakie kiedykolwiek napisano o sile literatury. „Żadne żelazo nie może wejść w ludzkie serce z tak mrożącą siłą jak kropka w porę postawiona” – pisze Izaak Babel w opowiadaniu „Guy de Maupassant”. Babel w przekładzie Pomianowskiego jest też liryczny: „Pamiętasz ty Żytomierz, Wasylu? Pamiętasz ty Teterew, Wasylu, tej nocy, kiedy sobota, młoda sobota skradała się śladem zmierzchu, przydeptując gwiazdy czerwonym obcasikiem?”. Skąd brała się taka siła tej prozy? „Biorę jakąś bagatelkę, anegdotę czy plotkę z rynku – tłumaczył Babel w jednym z esejów – i robię z niej rzecz, od której sam nie mogę się oderwać. Zaczyna błyszczeć. Staje się obła, jak morski kamyk. Jej cząstki są sprzęgnięte zwarcie, jak ogniwa. I siła tego sprzężenia jest taka, że nawet piorun jej nie rozbije. Takie opowiadanie ludzie będą czytać, będą. I nie zapomną go. I będą śmiać się przy czytaniu wcale nie dlatego, że to wesołe, tylko dlatego, że cieszymy się, gdy widzimy, że człowiekowi może coś jednak się udać”. I rzeczywiście Babel stał się w Polsce jednym z ulubionych pisarzy. Z podobnym zachwytem można czytać opowieść o krawcu i sowizdrzale z Homla Lejzorze Rojtszwańcu Ilji Erenburga, który „kochał nie upiększoną niczym wolność, orgię drzew na wybrzeżu Soża, gwiazdy, które wirują gdzieś w próżni horyzontów, i kochał pewne dziewczę homelskie, którego imię niech pozostanie okryte ostateczną tajemnicą”. Każdy tom kolekcji przenosi nas do innych miejsc, do Odessy Babla, na Krym Bunina czy do Kijowa Bułhakowa. „Niczym wielowarstwowe plastry pszczele dymiło, huczało i mrowiło się miasto” – pisze o Kijowie Bułhakow w „Białej gwardii”. W tej prowizorycznej antologii cytatów nie mogłoby zabraknąć fragmentu ze „Ślimaka na zboczu” braci Strugackich: „Słuchajcie książki, czy wy wiecie, że jest was więcej niż ludzi?”– bohaterowi, który usnął w bibliotece, śni się, że rozmawia z książkami. „Gdyby wszyscy ludzie zniknęli, mogłybyście zasiedlić Ziemię i byłybyście dokładnie takie same jak ludzie. Są wśród was dobre, uczciwe, mądre, wykształcone, a także lekkomyślne i puste, sceptycy i szaleńcy, mordercy, deprawatorzy, dzieci, nudni kaznodzieje, nadęci głupcy i zachrypli krzykacze o przekrwionych oczach. I nie wiedziałybyście, po co istniejecie”. Tak jak ludzie. „Jeden dzień Iwana Denisowicza” Sołżenicyna, od którego rozpoczynamy naszą kolekcję, to jedna z tych książek, która „otworzyła oczy” czytelnikom, obnażyła system sowiecki. Podobne znaczenie miała „Armia Konna i inne opowiadania” Babla, który towarzyszył Armii Konnej Budionnego w całej kampanii polskiej. Jego dziennik z 1920 r., szczery do bólu, jest zapisem zawiedzionej miłości do rewolucji. Podobnie „otwierały oczy” słynne antyutopie – „Zaproszenia na egzekucję” Nabokova to jedna z najlepszych jego powieści. Pokazał w niej społeczeństwo przyszłości poddane władzy totalitarnej, w którym żyją odczłowieczone automaty, a martwe przedmioty z kolei ożywają i nabierają cech ludzkich. Legendarna antyutopia „Wykop” Płatonowa opowiada o ekipie przygotowującej wykop pod „wszechproletariacki” budynek, ale przede wszystkim mówi o języku. „Taki język to dla tłumacza trudna próba. Jest on świadomie popsuty, pełen tautologii, alogizmów, nowotworów, dysonansowych zestawień, kulawych konstrukcji. Ale jest w tym wielki, na płatonowską miarę, zmysł” – pisał w posłowiu tłumacz Andrzej Drawicz. Kolejną antyutopią w naszej kolekcji jest „Kyś” Tatiany Tołstoj, opowieść o świecie po wielkim wybuchu, po którym ludzkość cofnęła się do epoki kamiennej. Ta książka powstała już w nowej Rosji, ale opowiada o świecie, który się wcale nie zmienił i tkwi ciągle w rzeczywistości sowieckiej. Oskarżeni i skazani Literatura rosyjska, co dobrze widać w tej kolekcji, czerpie nieustannie ze swojej tradycji. Groteska Wojnowicza wyrasta z Bułhakowa, bez Zoszczenki, Płatonowa i Bułhakowa nie byłoby „Kysia” Tatiany Tołstoj. Polskiemu czytelnikowi przyjdą do głowy też inne skojarzenia: „Kolejka” Sorokina przypomina nasz „Kompleks Polski” Konwickiego, który również rozgrywa się w kolejce do sklepu. Z Dostojewskiego zmieszanego z popkulturą czerpie Pielewin w „Generation P”. Siła tej literatury bierze się więc nie tylko z przenikliwej analizy sytemu, z umiejętnej gry humorem czy groteską, ale i z tradycji – tak powstaje swoista piramida literacka. Nie sposób też czytając te tomy nie myśleć o dramatycznych losach autorów. O Sołżenicynie, Bablu, Płatonowie. Babel został aresztowany w 1939 r. Oskarżono go o udział w spisku trockistowskim, o szpiegostwo i przygotowanie zamachu na Stalina i Woroszyłowa, w końcu skazano na śmierć. Podobno, jak pisał Pomianowski, jego ostatnim życzeniem było ukończyć utwór, który zaczął pisać w więzieniu. Nie zachował się jednak żaden ślad po tym tekście. Płatonow całe życie walczył z cenzurą, naraził się Stalinowi, który po przeczytaniu jednego z opowiadań napisał o nim na marginesie „swołocz”. Sam pisarz nie został aresztowany, za to jego syn spędził wiele lat w obozie. Z kolei Bułhakow właśnie dzięki „Białej gwardii”, a właściwie dzięki sztuce teatralnej na motywach tej powieści – miał u Stalina specjalne względy. Stalin był jej entuzjastą i widział ją kilkanaście razy. Kim natomiast był Agiejew, autor „Romansu z kokainą”? Przypuszczano, że to jeden z pseudonimów Nabokova. Jednak sam pisarz nigdy do tej skądinąd świetnej książki się nie przyznał. Ta opowieść o szkole i dojrzewaniu (i eksperymentach z tytułowym narkotykiem), rozgrywająca się na początku XX w., nie jest tak znana jak inne pozycje z naszej kolekcji i może być dla czytelników zaskoczeniem. Przypomina bowiem „Buszującego w zbożu” Salingera. Pokazuje też mocny obraz uzależnienia. Po co gonić za szczęściem, skoro kokaina pozwala je osiągnąć bez jakiegokolwiek wysiłku? – zastanawia się bohater. Oczywiście tylko na początku – potem już nigdy nie udaje się bohaterowi odnaleźć tego szczęścia. Do czytania kręgosłupem Zaskoczeniem będzie też nowa lektura rzeczy znanych. Choćby „Ślimak na zboczu” Strugackich, klasyczna pozycja literatury SF. Otóż okazuje się, że pojawiają się w tej powieści ni mniej, ni więcej tylko prototypy maszyn typu „transformers”, czyli traktory, samochody czy kombajny, które mówią i potrafią zabijać. Najgroźniejszy zaś obraz w powieści to świat samych kobiet, które podporządkowały sobie inne gatunki i nie potrzebują w ogóle mężczyzn – kosmatych zwierząt, jak o nich mówią. Najmocniejszym jednak wrażeniem przy lekturze naszej serii może być wręcz zmysłowa radość i przyjemność, która bierze się z obcowania z literaturą najwyższej próby. Opisał ją w swoich wykładach o literaturze rosyjskiej Nabokov: „Mądry czytelnik czyta książkę geniusza nie sercem, nie mózgiem nawet, ale kręgosłupem. To tam właśnie pojawia się owo niepokojące mrowienie, nawet wtedy, gdy zachowujemy pewien wskazany dystans, pewną rezerwę podczas lektury. Wtedy z przyjemnością zmysłową i intelektualną zarazem będziemy obserwować artystę budującego swój domek z kart i widzieć, jak przeobraża się on w piękny pałac ze stali i szkła”. Owe nabokovowskie „ciarki wzdłuż krzyża” czekają czytelników podczas lektury naszej serii rosyjskich arcydzieł. Kolekcję arcydzieł literatury rosyjskiej XX wieku można zamówić w internetowym Sklepie Polityki >> Młodość i początki kariery Urodził się w ubogiej, ale wykształconej rodzinie, mieszkającej na przedmieściu Moskwy. Zamieszkał w Petersburgu, gdzie zdobył wykształcenie inżynierskie i wojskowy stopień podporucznika. Karierę literacką rozpoczął w wieku dwudziestu kilku lat,
Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki Strony w kategorii „Rosyjscy pisarze” Poniżej wyświetlono 20 spośród wszystkich 20 stron tej kategorii.
”Oj, ciężkie czasy! w kategorii: Śmieszne dowcipy o Rosjanach, Śmieszny humor o zegarku. Na weselu pijana mysz podchodzi do orkiestry, kładzie stówę na stół i mówi: - Panowie, grajcie ”Myszerej”!
Kim są dziś najbardziej znani ludzie w Rosji? Dla kogo jest młodsze pokolenie i dla dorosłych? Kto dziś wie więcej - bohaterowie przeszłości lub współcześni? Spróbujmy to rozgryźć. Znani ludzie Lista "Famous People of Russia" zawiera wiele postaci. Są to politycy, pisarze, artyści i muzycy. Ostatnio ranking najpopularniejszych rosyjskich osobowości został opracowany na podstawie zapytań w Internecie. Kto jest bardziej zainteresowany, dostaje ocenę. Kim oni są - najbardziej znani ludzie Rosji? Ranking liderów Dla większości czytelników nie będzie zaskoczeniem, że obecny prezydent Władimir Putin stał się najbardziej znaną osobą w Rosji. Urodził się w Petersburgu. W czasach Związku Radzieckiego służył w Komisji Bezpieczeństwa Państwowego, w szczególności pracował w NRD. Nazwiska znanych osób z Rosji są dobrze znane wszystkim. W przypadku Putina potwierdzają to wybory prezydenckie. Trzy razy wygrał wyścig, otrzymując wsparcie od co najmniej 60 procent głosujących, którzy przybyli do urn. Przed prezydenturą Putin zajmował stanowisko szefa Federalnej Służby Bezpieczeństwa, a następnie pełnił funkcję premiera przez sześć miesięcy. Przed Nowym Rokiem 2000 Putin zastąpił Borysa Jelcyna, który zrezygnował. Przed wyborami był na stanowisku Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Teraz Putin jest u władzy na trzecią kadencję. Niewiele wiadomo o jego życiu osobistym. Rozwiódł się z żoną. Ma dwie córki, których osobowości i miejsce pobytu nie są nagłaśniane. Jako premier Drugą najpopularniejszą osobą był obecny premier, były prezydent Rosji Dmitrij Anatoliewicz Miedwiediew. On również słusznie wszedł na listę "Znanych ludzi w kraju Rosji". Na początku 2000 roku był na czele rady dyrektorów jednej z największych rosyjskich firm, Gazpromu. W 2008 roku wygrał wybory prezydenckie w Rosji. Większość jego działań pamięta o zaostrzeniu walki z korupcją, łagodniejszej polityce na arenie międzynarodowej i pasji głowy państwa do nowoczesnych technologii. To w jego czasach słowa "innowacje" i "gadżety" powstały w codziennym życiu Rosjan. W 2012 r. Został zastąpiony przez Władimira Putina na tym stanowisku, a Miedwiediew został premierem i poprowadził partię polityczną Jedna Rosja. W tych pozycjach pozostaje w obecnym czasie. W szczególności nadzoruje realizację największych projektów krajowych w kraju. Mimo bardziej restrykcyjnej polityki zagranicznej, podczas jego prezydentury doszło do konfliktu zbrojnego w Abchazji między armiami rosyjskimi i gruzińskimi. Wielu ochrzciło to Wojną Pięciodniową. Rosyjska powieść epicka Nie tylko nasi współcześni znaleźli się na liście "Znani ludzie Rosji". Martwe w nim też są obecne. Na przykład pisarz Lwa Tołstoj. Jest to jeden z największych i najpopularniejszych pisarzy i myślicieli XIX wieku. I nie tylko w Rosji, ale na całym świecie. Jego powieści są odczytywane w różnych częściach globu. Jego wyjątkowość polega na tym, że nawet za życia był uznawany za największego z pisarzy rosyjskich. Tołstoj słusznie nosi tytuł "słynnego człowieka z Rosji". Niemal wszystkie jego powieści wciąż są publikowane w języku angielskim. Uważany jest za jednego z założycieli nowego etapu światowego realizmu. Miał silny wpływ na humanistów z całego świata, a także na rozwój realistycznych tradycji. Jego powieści i historie były wielokrotnie filmowane przez najbardziej znanych reżyserów. Na przykład całkiem niedawno w Stanach Zjednoczonych przyszła kolejna mini-seria o jego epickiej wojnie i pokoju. Pierwszy prezydent Rosji Lista "znanych ludzi Rosji" zawsze obejmuje pierwszego prezydenta, Borysa Jelcyna. Doszedł do władzy w 1991 roku w wyniku upadku Związku Radzieckiego. Pochodzący z regionu Swierdłowsku, w czasie pierestrojki był uosobieniem demokratycznych trendów, które były wówczas tak popularne w kraju. W 1991 r. Został wybrany pierwszym i jedynym przewodniczącym RSFSR. Z jego imieniem zmiany w kraju są ze sobą powiązane. Przede wszystkim jest to rozgłos, przejście od gospodarki planowanej do rynkowej. Wiele jego polityk zawiera wiele roszczeń. Jest obwiniany upadek ZSRR wojna w Czeczenii, niestabilna sytuacja gospodarcza w kraju, szalejąca bandytyzm i przestępczość. Jednocześnie eksperci zauważają, że tylko pod Jelcynem działały niezależne media, pojawiła się koncepcja "własności prywatnej" i zdolności do prowadzenia działalności. Diva Ludzie kreatywnych zawodów są tak samo popularni jak politycy. Nic więc dziwnego, że piosenkarka Alla Pugacheva znalazła się na liście "Znanych ludzi Rosji XXI wieku". Nawet pomimo tego, że jej kariera rozpoczęła się na długo przed nowym tysiącleciem. Była kiedyś najpopularniejszą wykonawczynią na scenie krajowej. W repertuarze Pugachevy jest pół tysiąca piosenek. I zostały przetłumaczone na dziesiątki światowych języków, śpiewane przez piosenkarzy pop w różnych krajach świata. Oprócz ZSRR i Rosji, albumy i albumy Pugachevy były również publikowane w Niemczech, Polsce, Bułgarii, a nawet Japonii i Korei Południowej. Łączny nakład wszystkich dysków przekroczył ćwierć miliarda sztuk. Nazwa Alla Pugacheva jest dobrze znana nie tylko w Rosji, ale także w krajach Europy Wschodniej i Północnej. W naszym kraju konsekwentnie uznawana jest za najpopularniejszą śpiewaczkę od połowy lat 70. do lat 90. A teraz nie traci swojej sławy. Nawet pomimo wieku. Ma 67 lat. Pugacheva oficjalnie zaprzestała działalności w 2010 roku, kiedy miała 60 lat. Jednocześnie nadal pojawia się publicznie i prowadzi twórcze działania. Pugacheva regularnie bierze udział w różnych talk showach jako gwiazda gościnna, ekspert lub członek jury. Jest żoną słynnego mistrza parodii Maxima Galkina. Ma dwie córki, syna i już trzech wnuków. Era głosu Lista "Sławnych ludzi Rosji" byłaby niepełna bez Władimira Wyszyńskiego. Ten słynny poeta i muzyk zmarł prawie 40 lat temu, ale jego piosenki są wciąż słuchane przez tych, którzy odnaleźli go żywego i udali się na jego koncerty, a także tych, którzy urodzili się wiele lat po jego śmierci. Wyszocki jest wyjątkowym poetą, któremu udało się napisać teksty do wszystkich sektorów społeczeństwa bez wyjątku. Śpiewał o zbrodniarzach, o żołnierzach frontowych, o naukowcach i o chłopach. Wszyscy uważali, że autor zna najważniejsze rzeczy dotyczące swojego życia i zawodu. Wielu było głęboko przekonanych, że nie będąc ani żołnierzem pierwszej linii, ani przestępcą, nie można pisać takich tekstów. Ale Vysotsky był nie tylko poetą, ale także wspaniałym aktorem, który grał w tak znanych filmach jak "Vertical", "Dangerous Tours", "Miejsce spotkania nie może być zmienione". Jak zwykle wykonał swoje utwory na scenie. gitara siedmiostrunowa. Był także jednym z kluczowych aktorów Teatru Taganka. Zagrał w ponad 20 spektaklach, w tym pojawił się na obrazie Hamleta Szekspira. Zgodnie z wynikami ankiety VTsIOM, na liście idoli ubiegłego wieku, był on drugi po jednej osobie. Pierwszy człowiek w kosmosie Rosjanie nazwali Yuri Gagarin idolem XX wieku. Pierwszy mieszkaniec planety Ziemi wyszedł w kosmos. Gagarin, urodzony krótko przed II wojną światową w małej wiosce w regionie Smoleńska, marzył o niebie od dzieciństwa. Marzył o zostaniu pilotem, więc poszedł studiować w Saratowie. Wkrótce wszedł w eksperymentalny program przygotowania do pierwszego załogowego lotu w kosmos. Oczywiście przygotowywano kilka osób, które miały latać, nie było wiadomo do ostatniej chwili. Szczęśliwy bilet padł Jurij Gagarin. Na rakiecie "Wostok" zaczął 12 kwietnia 1961, otwierając wiek kosmiczny dla ludzkości. Jego lot trwał 108 minut. Następnie z powodzeniem wylądował w pobliżu miasta Engels w regionie Saratów. Gagarin błyskawicznie stał się światową celebrytą. Został zaproszony za granicę, odwiedził co najmniej 30 stanów, jadł obiad z Królową Wielkiej Brytanii. To prawda, że nie był już przeznaczony do lotu w kosmos. Ale pozostał w samolocie, przetestował nowy samolot. Tragicznie zmarł w 1968 roku, wykonując loty szkoleniowe na samolocie MiG. Jego śmierć stała się żałobą narodową w całym kraju. Słońce rosyjskiej poezji Mówiąc o najsłynniejszych Rosjanach, nie można zapomnieć o XIX-wiecznym poecie Aleksandrze Siergiejewiczu Puszkinie. W Rosji nie ma osoby, która nie znałaby co najmniej kilku jego wierszy. Poezja Puszkina odbywa się w szkole i na uniwersytecie, ale można z całą pewnością stwierdzić, że do tej pory nie było możliwe gruntowne jej przestudiowanie. W jego wierszach jest tyle ukrytych znaczeń i znaków. Puszkin - założyciel rosyjskiego języka literackiego. Wychowany na literaturze francuskiej i opowieściach swojej niani Ariny Rodionnej, udało mu się stworzyć najlepsze utwory poetyckie, z których język rosyjski nadal jest dumny.
. rosyjscy pisarze o rosjanach
