Film pt. “Wesele w reżyserii Andrzeja Wajdy Film pod tytułem Wesele“ w reżyserii na podstawie dramatu Stanisława Wyspiańskiego jest adaptacją utworu scenicznego. Reżyserowi udało się, nie naruszając dzieła przełamać w nim teatralne jedności, podziały na akty i sceny. Andrzej Kijowski (pisarz i publicysta) na potrzeby filmu, podjął się trudu zredukowania dialogu do niezbędnego minimum. Bohaterowie mówią wierszem i prezentują się w krótkich, dobrze charakteryzujących dialogach. Doskonale też, przedstawiona jest polska rzeczywistość. Najpierw widzimy atmosferę szczęścia, zabawy, a tak naprawdę to jedynie iluzja. Polska jest pijana alkoholem, zesztywniała w rezygnacji, pełna przeciwieństw, z wręcz śmiesznym heroizmem. Na uwagę zasługuje dobra gra aktorów, którzy moim zdaniem świetnie wczuli się w role osób występujących w dramacie. Jedynie śpiew Czesława Niemena pozostawił niesmak w mojej opinii. Uważam, że jego głos całkowicie nie pasował do granej przez niego symbolicznej postaci Chochoła. Natomiast jestem pod urokiem Daniela Olbrychskiego. Po raz kolejny pokazał swoją aktorska klasę. Trafnie dobrane zostały kostiumy przez Krystynę Zachwatowicz. Postarano się o autentyczne stroje chłopskie, które przechowywano z pokolenia na pokolenie w Krakowie. Akcja filmu, bardzo energiczna, w szaleńczym rytmie rozpoczyna się od wyjazdu orszaku weselnego z przed kościoła Mariackiego. Następnie w domu Gospodarza rozpoczyna się wesele Pana Młodego ( Daniel Olbrychski), który jest inteligentem, z Panną Młodą ( Ewa Ziętek), pochodzącą z chłopskiej rodziny. Jedną z zaproszonych osób jest Rachela, młoda Żydówka o poetyckiej duszy, która ulegając weselnej euforii zaprasza na zabawę Chochoła. Od tej chwili zaczyna się aura niesamowitości. Realizm splata się z fantastyką. Symboliczne wizje przedstawione są jako chwilowe widzenia lub jako sny. Zmiana muzyki, z weselnej na poważną zapowiada, że wydarzy się coś niezwykłego. Zjawy są znakomicie ucharakteryzowane ( np. postać Wernyhory). Obydwa plany przenikają się wzajemnie, sprawiając, że granica między realizmem a fantastyką zdaje się zacierać. Film w ciekawy sposób przedstawia inteligencję oraz chłopów ówczesnych czasów, jako grupę ludzi niezdolnych do czynów. Mam wrażenie, że niektóre ważne dialogi zostały zagłuszone muzyką i ogólnym hałasem. Warto dodać, że muzykę bardzo skoczną i taneczną skomponował Stanisław Radwan. Podsumowując, Wesele pogłębiło moją wiedzę historyczną i filozoficzną o polskim społeczeństwie na przełomie wieków XIX i XX oraz pomogło zrozumieć nurtujący mnie problem. Zmusiło do myślenia, czy Wesele ma dziś znaczenie tylko historyczne, czy też zawiera wartości nadal aktualne, trwałe, nieprzemijające. Przekonało o słuszności twierdzenie, że postawa Polaków, ich stosunek do samych siebie, do kraju, tradycji na przestrzeni lat nie zmieniło się. Tak ujętą aktualność Wesele Wajdy zachowało. Uważam, że reżyser w znakomity sposób nadał sztuce teatralnej filmowy kształt. W mojej opinii film może zachwycić i nie waham się użyć stwierdzenia, że Wajda już w 1973 roku (premiera filmu) był najwybitniejszym polskim reżyserem. Zachęcam do obejrzenia adaptacji Wesela . Możliwe, że i Wam film ten dostarczy wielu niezapomnianych wrażeń, pomoże zrozumieć dramaturgię S. Wyspiańskiego i nakłoni do chwili refleksji nad Naszą Polską. Szczerze polecam.
Jest bardzo głośna,a w połączeniu z weselnym hałasem po paru minutach staje się męcząca. W ekranizacji Wajdy barwy cieszyły oko, funkcja obrazowa dominowała. Bohaterowie byli ubrani w piękne stylizowane stroje z przewagą bieli i czerwieni. Wygląd u Wajdy był tak samo dopracowany jak ten z didaskaliów ?Wesela? Wyspiańskiego.
fot. "Wesele" - fragment plakatu/materiały prasowe Kino Świat. "Wesele" anno domini 2021 zbliża się wielkimi krokami. Nowy film Wojciecha Smarzowskiego zadebiutuje w kinach już 8 października 2021 roku. Do sieci trafił właśnie kolejny plakat produkcji, który po raz pierwszy ujawnia twarze bohaterów wątku historycznego.
Adaptacja filmowa Wesele Opis filmu: Genialna adaptacja filmowa „Wesela” Wyspiańskiego w reżyserii Andrzeja Wajdy z 1972 roku. Pan Młody – inteligent żeni się z chłopką. Goście weselni pochodzą z różnych warstw społecznych. Weselna zabawa szybko się rozkręca, przechodząc w wódczano-halucynogenną atmosferę, w której pojawiają się zjawy. Wajda stworzył odpowiedni klimat epoki przez kolorystykę, malarskość obrazów, scenografię, kostiumy ale również, a może przede wszystkim przez muzykę. Wszystko uzupełnia mistrzowska obsada. Opis postaci: Panna Młoda – Panna Młoda to około osiemnastoletnia dziewczyna o nieco pucołowatej twarzy i długich rudych włosach. Jest korpulentna i wysoka. Dobrzez zbudowana. Ma na sobie tradycyjny krakowski strój. W skład stroju wchodzi kolorowa, kwiecista spódnica na gumce, sięgająca za kolano i bogato zdobiony gorset z czarnego aksamitu. Na głowie panny młodej wianek przystrojony kwiatami Pan młody – Pan Młody jest starszy od swojej wybranki o mniej więcej dziesięć lat. Jest szczupły i wysoki. Ma blond włosy, krótką brodę i małe okulary w drucianych oprawkach. Jest ubrany w tradycyjny krakowski strój. Jego głowę zdobi czerwona czapka przystrojona kwiatami i pawimi piórami. Czepiec– roześmiany chłop o sumiastych wąsach. Jest tęgi i wysoki. Ma na sobie tradycyjny, bronowicki strój. To ok 50-cio letni mężczyzna. Film dostosowano w ramach projektu „Adapter w szkole”. Projekt dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu “Edukacja kulturalna” oraz ze środków PFRON. Polecane
10 października 2016. REKLAMA. Andrzej Wajda tworzy filmy od 60 lat. To prawdziwy weteran współczesnego kina, doceniony w Polsce i na świecie – nie chodzi tu tylko o honorowego Oscara za całokształt twórczości, którego nadanie było czystą formalnością. To reżyser, którego filmy są wymieniane wśród najlepszych w historii kina.
Wesele - Andrzej Wajda. Wraz z klasą na fakultecie języka polskiego oglądałam ekranizację Wesela Stanisława Wyspiańskiego. Adaptacji tej podjął się znany polski reżyser Andrzej Wajda. Premiera tego filmu odbyła się 9 stycznia 1973 roku. Był to 17 film tego reżysera, który rozpoczął swoją karierę w 1955 r. Na ową premierę przyszło wielu sympatyków jego talentu. Przyszli i nie rozczarowali się ,gdyż Wajda ujął wszystkie najważniejsze części tego genialnego polskiego dramatu opowiadającego o weselu inteligenta – Lucjana Rydla ( Jan Olbrychski) z chłopką Jadwigą Mikołajczykówna (Ewa Ziętek –Debiut). Wesele odbyło się 20 Listopada 1900 r. w domu Włodzimierza Tetmajera (Gospodarz - Marek Malczewski) malarza i poety. Nie było to autentyczne odzwierciedlenie tego wesela, które odbywało się bronowickiej chacie pod Krakowem. Wyspiański wprowadził tu dwa rodzaje postaci: pierwsze to postacie realistyczne tzn. Pan Młody, Panna Młoda, Gospodarz, Gospodyni (żona Tetmajera, siostra Panny Młodej - Izabella Olszewska) Poeta (Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Andrzej Łapicki) Dziennikarz (Rudolf Starzewski – redaktor naczelny czasu - Wojciech Pszoniak ) Zosia, Maryna i Haneczka (kuzynki Rydla - Gabriela Kwasz, Barbara Wrzesińska, Maria Konwicka) Rachela (Maja Komorowska) i inni. Ogólnie wyróżnionych postaci było 28. Druga część bohaterów, to postacie fantastyczne. Było ich 7 – Chochoł,Widmo, Stańczyk, Hetman, Rycerz, Upiór, Wernyhora. Postacie te były symbolami. Na przykład Stańczyk symbolizuje mądrość, Chochoł – prywatę, zdradę Postacie fantastyczne mają znaczący wpływ na akcję tego młodopolskiego dramatu. Dramat ten opowiada o tym jak wygląda możliwość odzyskania niepodległości. Wyspiański pokazuje,iż w obecnym czasie, po rzezi galicyjskiej, inteligencja nie zaufa chłopstwu, choć twierdzi,iż tamto, co było już nie ma znaczenia. Chłopi chcą walczyć o niepodległość. Są w stanie w każdej chwili ruszyć do walki. Potrzebują jedynie kogoś, kto by nimi pokierował. Inteligencji pasuje obecny stan rzeczy. Idą na ugodę z zaborcami i nie mają takiego zapału do walki jak chłopi. Dramat ten pokazuje nam ,że odzyskanie niepodległości poprzez wspólną walkę obu stanów jest po prostu niemożliwe. Andrzej Wajda poprzez swój niesamowity talent doskonale pokazuje nam realia tamtych czasów. Z utworu wyciął rzeczy zbędne. Nie zabrał temu dramatowi niczego z jego fabuły. Wszystko jest jasne, nie ma żadnych niedomówień. Choć nie wszyscy tak twierdzą jak Ja. Z recenzji Antoniego Słonimskiego z 25 II 1973 z Tygodnika Powszechnego wyczytałam: Ambitny Wajda chciał zrobić z Wesela film światowy. Potrzeba mu było krwi i Cepelii, i aby dla tych dwu elementów miejsca starczyło, poobcinał kosą chłopską najpiękniejsze strofy naszej poezji narodowej. Wszystkie niemal delikatne dialogi Wesela zagłuszył muzyką taneczną i wrzaskiem pijanej czeredy. (...) Nigdy nie byłem głosicielem hasła: "Ale świętości nie szargać, bo trza, żeby święte były". Sam niemało w życiu naszargałem i nie jestem lękliwy, ale tych słów z tekstu Wesela nie ośmieliłbym się wykreślić. Z całym szacunkiem do tego wybitnego polskiego poety, lecz nie mogę się z tą opinią zgodzić. Argumenty moje są następujące: Po pierwsze właśnie tak wyglądają wesela. Muzyka jest głośna,przytłumia wszystkie rozmowy. Dlatego uważam ,że to jest naprawdę realnie, autentycznie, prawdziwie nagrane. A co do wyciętego cytatu, o którym wspomina Antoni Słomiński też się nie zgadzam, gdyż uważam ,że wszystkie główne i najważniejsze partie tekstu są ujęte w tej adaptacji. Czy brak tego urywka zabrał coś temu filmowemu dziełu? Teraz trochę o częściach składowych tego filmu. Ludową ,weselną muzykę grały zespoły ludowe: Kamionka z Łysej Góry, Koronka z Bobowej i Opocznianka z Opoczna. Grały ją naprawdę wyborowo. Oglądając ten film czułam się naprawdę jakbym była na wiejskim weselu. Dekoracja wnętrz również dodała do tego uczucia swoje kilka groszy. Borowicka chata wyglądała na prawdziwą wiejską, weselną chatę z XIX w. Kostiumy aktorów doskonale oddawały tradycyjność wiejskich ludzi. Przyodziali oni bowiem tradycyjne chłopskie stroje aktualne pod Krakowem. Zgodnie z dramatem Wyspiańskiego stroje te były o różniastych kolorach ze wstążkami oraz pawimi piórami. Makijaż również zasługuje na pochwałę. Buzie chłopskich dziewek nie były umazana żadnymi malowidłami. Były na nich naturalne czerwone rumieńce, a na ich ustach czerwona szminka. Charakteryzator musiał nieźle się namęczyć przy charakteryzacji zjaw. Jestem niemalże pewna ,iż najwięcej czasu poświęcił Jakubowi Szeli. Wyglądał tak okropnie, że aż w nocy mi się śnił. Jeszcze jedno słowo o operatorze kamery. Ten człowiek dzięki swej pracy daje nam okulary ,dzięki którym wchodzimy do tego domostwa i przyglądamy się całej akcji. Kamera tańczy , chodzi bawi się razem z gośćmi, lecz również ,,przygląda się rozmawiającym. Gra aktorów jest wyśmienita. Nie mam do niej żadnych najmniejszych zastrzeżeń A teraz przedstawiam sztab fachowców ,którzy brali udział w tej adaptacji: Reżyseria: Andrzej Wajda Scenariusz: Andrzej Kijowski Zdjęcia: Witold Sobociński Muzyka: Czesław Niemen Muzyka: Stanisław Radwan Scenografia: Tadeusz Wybult Montaż: Halina Prugar-Ketling Kostiumy: Krystyna Zachwatowicz Dekoracja wnętrz: Maciej Putowski Makijaż: Halina Ber Makijaż: Irena Czerwińska Dźwięk: Wiesława Dembińska Asystent reżysera: Andrzej Kotkowski Operator kamery: Sławomir Idziak Przy wypowiedzi podczas 28 rocznicy premiery Wesela Andrzej Wajda wypowiada się następująco: - "Wesele" to nasz najlepszy portret narodowy, nasze najbardziej ostre lustro. Inteligenci i artyści u Wyspiańskiego ciągle spoglądają w przeszłość, bawią się teraźniejszością. Nie są zdolni ani godni nawet tego, by poprowadzić chłopów ku wyzwoleniu, ku przyszłości. Im się nawet nie chce chcieć. Chłopi natomiast są gotowi z kosą lecieć na każde zawołanie, nieważne kto woła, potrzebują przywódcy, który by ich mądrze poprowadził. To, co pokazał nam Wyspiański, skłania do zadumy. Nie jest to portret upiększony. Ale przecież część z weselników 1901 roku, i to zarówno chłopów, jak i inteligentów, kilkanaście lat później zasiliła szeregi Legionów. Czy zatem Wyspiański się pomylił? Nie, postawił bowiem diagnozę, którą zweryfikowały dogodne okoliczności. Po latach sytuacja z "Wesela" powtórzyła się w przypadku "Solidarności". Czym teraz jest "Wesele"? No cóż, to dramat uniwersalny i zawsze w jakiś sposób aktualny.
Kadr z filmu "Brzezina"w reżyserii Andrzeja Wajdy, 1970. Na zdjęciu: Emilia Krakowska i Daniel Olbrychski i Renata Pajchel/Studio Filmowe Kadr/Filmoteka Narodowa/www.fototeka.fn.org.pl. Jacek Malczewski, "Autoportret z Thanatosem", 1919, fot. kolekcja prywatna
Opis Mistrzowska adaptacja dramatu Stanisława Wyspiańskiego, dokonana przez Andrzeja Wajdę. Odpowiedni klimat epoki został stworzony poprzez kolorystykę, scenografię, kostiumy ale również, a może przede wszystkim przez muzykę. Mistrz Wajda w doskonały sposób obsadził w rolach aktorów, którzy stworzyli niezapomniane, wręcz życiowe kreacje. Obraz jest przesiąknięty charakterystyczną dla Wyspiańskiego symboliką, tajemniczością i niejednoznacznymi postaciami. "Wesele" to lektura obowiązkowa dla każdego Polaka.
.muzyka z filmu wesele wajdy
