Temat: przeszłość mąż. Cześć, mam niemały problem ze swoim narzeczonym, który od kilku miesięcy nie panuje nad nerwami i staje się czasem bardzo agresywny. Znamy się 2 lata, kilka miesięcy temu postanowiliśmy, że się pobierzemy i ślub mamy zaplanowany na wrzesień tego roku.Zakochana kobieta często nie odbiera sygnałów świadczących o problemach w związku. Powinnaś wiedzieć, kiedy trzeba rozważyć rozstanie. Gdy pojawia się miłość, nie bierzemy pod uwagę, że kiedyś może przeminąć. Cieszymy się nowym związkiem. Z czasem może się jednak okazać, że nie pasujemy do partnera. Coraz mniej jest czułości, a coraz więcej kłótni i nieporozumień. Być może próbujesz ratować związek, który nie ma przyszłości. Oto 10 sygnałów, które powinny ci dać do myślenia. Czujesz się samotna Teoretycznie jesteś w związku. Praktycznie czujesz się bardzo samotna. Przyczyny mogą być różne – nieobecność partnera, brak wsparcia i zrozumienia z jego strony albo introwertyczny charakter. Problem samotności w związku jest bardzo częsty. Kobiety piszą na forach dyskusyjnych, że brakuje im w związku intymności, bliskości, zaangażowania ze strony partnera. Nie wiedzą, co robić. Jeśli rozmowy nie pomagają, a partner odsuwa się od ciebie coraz bardziej, najlepszym rozwiązaniem będzie pójście w swoje strony. Kłócicie się o wszystko Trudno wyobrazić sobie związek bez sprzeczek. Są pary, które kłócą się ze sobą częściej od innych (i równie szybko się godzą). Niepokojącym sygnałem są jednak stałe utarczki słowne, które zamieniają się w awantury. A dotyczą wszystkiego – zarówno poważnych spraw, jak i błahostek. Nieustannie kłótnie świadczą o tym, że się ze sobą nie dogadujecie. Ważna jest też ich przyczyna: prawdopodobnie macie kompletnie inne charaktery albo odmiennie patrzycie na świat, dlatego nie jesteście w stanie porozumieć się w elementarnych kwestiach. Coraz więcej czasu spędzasz poza domem Kiedyś czas spędzany osobno był torturą. Teraz – wybawieniem, choć nie powiesz tego głośno. Chętnie zostajesz w pracy, coraz częściej wybierasz się na samotne spacery lub zakupy. Szukasz sposobów, by wyrwać się z domu (jeśli razem mieszkacie) albo masz dla partnera coraz mniej czasu i nie naginasz do niego swoich planów (jeśli mieszkacie osobno). Już wiesz, co to może oznaczać? W waszym związku na pewno nie jest dobrze. Dr Jane Greer, specjalistka ds. związków cytowana przez „Women’s Health” zwraca uwagę, że esencją miłości jest potrzeba przebywania z partnerem. Jeśli nie śpieszysz się, by spotkać się z ukochaną osobą, zastanów się dlaczego. Wszystko ci w nim przeszkadza Oto sygnał niezbicie świadczący o tym, że nie ma sensu dłużej tkwić w tej relacji, bo jest nieudana. Pora na rozstanie jest wtedy, jeśli w partnerze wszystko zaczyna cię denerwować – sposób, w jaki mówi i w jaki się ubiera, jego poglądy, zainteresowania i plany na przyszłość. Nawyki, które początkowo uznawałaś za zabawne, teraz doprowadzają cię do szału. Bywają chwile, gdy nie możesz na niego patrzeć. Jeśli tak jest w twojej relacji, powinniście dać sobie szansę, by zachować w pamięci swój pozytywny wizerunek. Im szybciej się rozstaniecie, tym lepiej dla was obojga. Interesują cię inni mężczyźni Nie ma nic złego w poznawaniu nowych ludzi, a nawet w ucięciu sobie miłej pogawędki z interesującym mężczyzną – nawet jeśli jesteś zakochana. O ile nie przekraczasz pewnej granicy zainteresowania innymi ludźmi. Sygnałem, który powinien skłonić cię do rozstania, jest permanentne zainteresowanie obcymi mężczyznami i nawiązywanie z nimi kontaktu. A jeśli pozwalasz sobie na flirt i kusisz los, wchodząc z kimś w bliską relację, zastanów się, dlaczego to robisz. Prawdopodobnie partner przestał ci wystarczać i szukasz kogoś, kto mógłby go zastąpić. Nie jesteś szczęśliwa Jeśli ktoś wmówił ci, że kobieta nie musi być w życiu szczęśliwa, bo nie powinna stawiać swoich potrzeb na pierwszym miejscu, nie wierz w to. Gdyby tak było, po co ludzie szukaliby miłości? Związek powinien być dla ciebie źródłem wsparcia. U boku partnera powinnaś czuć się szczęśliwa. Jeśli tak nie jest, powinnaś rozważyć rozstanie. Najwidoczniej łączy was jedynie przyzwyczajenie (albo jakieś zobowiązania), bo na pewno nie miłość, która powinna dawać ci radość i szczęście. Uwierz, że lepiej żyć w pojedynkę niż z człowiekiem, który cię unieszczęśliwia. Jego wady przewyższają zalety Gdy się zakochujemy, patrzymy na świat przez różowe okulary. W partnerze widzimy same zalety, nie dostrzegamy wad. Bywa, że są z tego powodu kłopoty – np. gdy lokujemy uczucia w kimś, kto na nie nie zasłużył. Z czasem jednak ta tendencja może się odwrócić. To naturalne, że w długotrwałym związku zaczynamy patrzeć na partnera trzeźwo, niedobrze jednak, jeśli widzisz w nim same wady, prawie nie dostrzegając zalet. Może to oznaczać, że wasze uczucie się wypaliło, a to nie jest mężczyzna dla ciebie. Coraz mniej rzeczy cię obchodzi Pamiętasz, jaka na początku byłaś o niego zazdrosna? Jak chciałaś znać każdy jego ruch, każdą myśl? Teraz chce ci się z tego śmiać. Nie tylko nie jesteś zazdrosna, ale coraz mniej rzeczy dotyczących partnera naprawdę cię interesuje. Zaplanował sobie spotkanie z kolegami? Nie masz nic przeciwko. Chce wyjechać sam na weekend? Proszę bardzo. Opowiedział ci, że nie może dogadać się z szefem? Jednym uchem wysłuchałaś, a drugim wypuściłaś… Takie zachowanie nie powinno pozostawiać wątpliwości, co czujesz do partnera. Przyłapałaś go na kłamstwie Nie raz. I nie dwa. Już nawet nie pamiętasz ile razy. Sporo. Partner mijał się z prawdą w sprawie błahostek, jak i w poważnych kwestiach. Powinnaś się zastanowić, dlaczego cię oszukuje. Musisz też mieć świadomość, że zaufanie jest absolutną podstawą udanego związku – bez tego nie da się stworzyć dobrej relacji. Jeśli partner okłamał cię raz – a zwłaszcza jeśli zrobił to kilka razy – powinnaś przemyśleć sens waszego bycia we dwoje. Wygląda na to, że twój partner żyje po swojemu i nie zamierza być wobec ciebie szczery. Czy naprawdę chcesz być w takim związku? On nie panuje nad złością Każdemu zdarza się od czasu do czasu wybuchnąć. Nie pozwól jednak, by jego napady szału koncentrowały się na tobie. Facet, który nie potrafi się kontrolować – nie panuje ani nad językiem, ani nad swoimi czynami – to typ, od którego musisz (!) trzymać się z daleka. Nawet jeśli będzie cię błagał na kolanach, żebyś go nie opuszczała i przysięgał, że to się więcej nie powtórzy. Ktoś, kto ma takie skłonności, powinien najpierw przejść terapię, a dopiero później myśleć o tworzeniu związku. Ta relacja będzie bardzo trudna i przyniesie ci więcej smutku niż radości. Ewa Podsiadły-Natorska Ta strona używa plików cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie. Więcej szczegółów w naszej Polityce Cookies. Nie pokazuj więcej tego powiadomieniaPostaraj się zapanować nad nerwami. Chociaż to normalne, że je odczuwasz, a często zwiększają się wraz ze zbliżającym się terminem porodu, to uczucie braku kontroli w żaden sposób Ci nie pomoże. Pamiętaj, że im mniejszy niepokój podczas porodu, tym łatwiej będzie Ci przejść przez to niesamowite doświadczenia.Jak panować nad emocjami – 9 sprawdzonych i niezawodnych sposobów Każdy przeżywa czasem silne emocje. Zdarza się także, że są one tak przytłaczające, że ciężko je opanować. Prowadzi to do frustracji, a także do słów lub działań, których później możesz żałować. Dowiedz się jak panować nad emocjami, tak, by to one nie przejęły kontroli nad Tobą. Zapisz się na bezpłatną konsultację psychologiczną Emocje, czy uczucia, czyli krótki wstęp teoretyczny? W potocznym rozumieniu bardzo często używamy zamiennie słów „emocje” i „uczucia”. Jednak psychologia nie stawia znaku równości między nimi. Jaka więc jest różnica? To, co potocznie wrzucamy do jednego worka z napisem „emocje“, nauka generalnie rozdziela na: uczucia, afekty, emocje, motywacje, nastroje, namiętności, sentymenty i pasje. Nie jest to jednak ostateczny podział, a tylko jedna z możliwych propozycji. Środowisko psychologiczne, podobnie jak w innych kwestiach, nie jest w stu procentach zgodne i dokładne rozumienie każdego terminu zależy od przyjętej perspektywy. Uczucia Uczucia opisują stosunek człowieka do rzeczywistości – na przykład do świata, do innych ludzi, czy też do zdarzeń. Przykładem uczucia jest miłość do innego człowieka (na przykład partnera). Uczucia powstają poprzez “przepuszczenie” emocji przez wzory kulturowe i wcześniejsze doświadczenia. Afekty Afekty, w dużym uproszczeniu, to sposób uzewnętrznienia przez człowieka przeżywanych emocji (na przykład afekt osłabiony, to za słabe wyrażanie emocji, porównując do intensywności ich przeżywania). Emocje Emocje definiuje się poprzez wymienienie ich cech – są silne, nietrwałe i gwałtowne, są też wartościowane (w formie pobudzenia pozytywnego lub negatywnego). Powstanie emocji poprzedza jakieś wydarzenie. Emocje pozytywne motywują do kontynuowania wykonywania czynności, która je wywołała; natomiast emocje negatywne mają za zadanie sprawić, by człowiek przestał wykonywać daną czynność (lub na przykład znajdować się w danym środowisku). Zdarza się również, że jedno wydarzenie wywołuje jednocześnie emocje pozytywne i negatywne. Emocje, poza wymiarem wewnętrznym, objawiają się także w organizmie. Możemy zauważać je poprzez odpowiednią mimikę lub inne charakterystyczne dla konkretnych emocji objawy (na przykład pocenie się, czerwienienie). Emocje są charakterystyczne dla ludzi – wszyscy, bez wyjątku, je przeżywamy. Na tym nie kończy się podobieństwo – odczuwamy te same emocje, w zbliżonych sytuacjach, a także okazujemy je podobnie. Sześć emocji podstawowych Na okazywaniu emocji (inaczej: ekspresji emocji) skupił się w swojej pracy naukowej Paul Ekman, amerykański psycholog i prawdziwy pionier badań nad emocjami i mimiką twarzy ludzkiej. Wyróżnił on sześć podstawowych emocji: radość, zaskoczenie, złość, smutek, strach i wstręt. Co w nich takiego podstawowego? Otóż Ekman dowiódł, że ich wyrażanie jest niezależne kulturowo. Te sześć emocji wyrażają podobnie zarówno biznesmeni z Nowego Jorku, jak i ludzie plemienni, którzy nigdy nie spotkali cywilizacji. Mikromimika Ekman zauważył jeszcze jedną bardzo ważną prawidłowość dotyczącą emocji – mikromimikę. Jest to bardzo krótki (mniej więcej 50 milisekund) wyraz twarzy zdradzający prawdziwie przeżywane emocje. Możesz panować nad emocjami, możesz nawet nauczyć się je maskować, ale mikromimiki nie oszukasz. Jeśli poczujesz jakąś emocję, to przynajmniej przez ułamek sekundy będzie ona widoczna na Twojej twarzy. Motywacje Ich rozumienie w nauce jest bardzo zbliżone do rozumienia potocznego – motywacja to pewien stan gotowości do określonego działania. Często określane jako „siła, która pcha do przodu”. Nastroje Nastroje, w porównaniu do emocji, są spokojniejsze, przebiegają łagodniej, ale trwają dłużej. Nastrojem może być na przykład tęsknota albo wesołość. Namiętności Jest to skłonność do silnego przeżywania uczuć. Szczególnie często występują w młodym wieku. Wiele osób wie intuicyjnie, czym jest inteligencja. Podobnie wiele ludzi słyszało o ilorazie inteligencji, czyli sposobie określania jej wysokości. Niestety, niewiele ludzi wie o rozróżnieniu na rodzaje inteligencji. Jedną z koncepcji, rozdzielającą inteligencję na 7 typów jest koncepcja inteligencji wielorakich, autorstwa Gardnera, amerykańskiego psychologa. Koncepcja powstała jako sprzeciw Gardnera na rozumienie inteligencji tylko jako umiejętności logicznego myślenia. Gardner wyróżnił siedem rodzajów inteligencji: logiczno-matematyczna (m. in. dostrzeganie wzorców logicznych)językowa (m. in. wrażliwość na różne funkcje języka)przyrodnicza (m. in. zdolność do interakcji z naturą)muzyczna (m. in. wrażliwość na rytmy i melodie)przestrzenna (m. in. umiejętność trafnego postrzegania świata i odległości)cielesno-kinestetyczna (m. in. umiejętność kontroli ciała, na przykład w tańcu)interpersonalna (m. in. umiejętność reakcji na nastroje innych ludzi)intrapersonalna (m. in. umiejętność rozróżniania własnych emocji i kontrolowania ich – to jest właśnie inteligencja emocjonalna w rozumieniu Gardnera) Gardner to nie jedyny badacz psychiki, który dostrzegł istnienie odrębnego typu inteligencji, charakterystycznego dla pracy z własnymi emocjami. Daniel Goleman, psycholog amerykański, napisał książkę „Inteligencja emocjonalna”, która szybko stała się światowym bestsellerem. W tym ujęciu inteligencja emocjonalna oznacza cały zestaw umiejętności, w tym: zdolność do rozumienia samego siebiezdolność do rozumienia, kierowania i kontrolowania swoich emocjiumiejętność motywowania się do działania empatia Nad inteligencją emocjonalną zastanawiało się także wielu innych badaczy. Wspominał o niej Karol Darwin, twórca teorii ewolucji. Za pierwszą definicję tego typu inteligencji uważa się tą stworzoną przez naukowców Mayera oraz Saloveya: „Inteligencja emocjonalna to umiejętność właściwej percepcji, oceny i wyrażania emocji, umiejętność dostępu do uczuć, zdolność ich generowania w momentach, gdy mogą wspomóc myślenie, umiejętność rozumienia emocji i zrozumienie wiedzy emocjonalnej, oraz umiejętność regulowania emocji tak, by wspomagać rozwój emocjonalny i intelektualny” Inteligencja emocjonalna, rozumiana jako zbiór umiejętności, składa się zasadniczo z następujących zdolności: zdolność dostrzegania własnych emocji i doceniania ich znaczenia (na przykład umiejętność określenia, w jakim stanie emocjonalnym jest się w danej chwili)zdolność do spostrzegania emocji innych ludzi (na przykład wychwytywanie z mimiki i tonu głosu tego, jakie ktoś aktualnie przeżywa emocje)zdolność do ekspresji emocji (na przykład umiejętność opowiadania o przeżywanych stanach emocjonalnych)zdolność do rozumienia emocji (na przykład wiedza o tym, jakie sytuacje wzbudzają jakie emocje – żałoba powoduje smutek, wygrana powoduje radość itp.)zdolność do wykorzystywania emocji w myśleniu i działaniu (na przykład rozumienie swoich emocji i wykorzystanie tej wiedzy do kontynuowania lub zaprzestania danego działania)zdolność do regulowania emocji (na przykład umiejętność poprawienia samemu sobie nastroju)zdolność do wpływania na stan emocjonalny innych ludzi (na przykład umiejętność pocieszania). 9 metod panowania nad emocjami Czas na konkrety. Co zrobić w sytuacji, gdy czasem tracisz panowanie nad emocjami? Przetestuj poniższe metody, które mają udowodnione działanie. Metoda 1: Daj sobie chwilę wytchnienia Często, gdy ktoś przeżywa silne emocje, możemy od niego usłyszeć na przykład. „muszę się przejść”, albo „potrzebuję chwili”. Jest to bardzo intuicyjna, ale bardzo dobra metoda. Bardzo silne pobudzenie emocjonalne może wprowadzać w szok, a działanie w takim stanie może pogorszyć sytuację, co będzie prowadzić do dalszych negatywnych emocji. Jeśli więc poczujesz przypływ bardzo silnych emocji – odczekaj chwilę. Nie ma uniwersalnego czasu, który pomoże opaść emocjom, po prostu wykorzystaj czas, który masz. Jeśli musisz działać szybko, to pomoże nawet chwila spędzona na głębokim i powolnym oddechu oraz odliczaniu w myślach. Jeśli czas na to pozwala, warto przejść się na spacer. Odcięcie się od sytuacji pozwala się zdystansować i pozwala opaść burzy hormonalnej w organizmie. Więcej o stanach lękowych Metoda 2: Systematycznie się relaksuj Równowagę emocjonalną można ćwiczyć! Jeżeli będziesz systematycznie dbać o równowagę w tej sferze swojego życia, dużo łatwiej będzie Ci łagodnie zareagować w trudnej sytuacji. Jak ćwiczyć panowanie nad emocjami? Na przykład poprzez relaksację. Regularna medytacja, ćwiczenia fizyczne, czy prowadzenie dziennika swoich myśli, pomaga Ci lepiej poznać samego siebie, wyciszyć się i na bieżąco dawać upust napięciom w Twojej psychice. Dzięki temu unikniesz także sytuacji, w której wszystko się na siebie nakłada, co wprowadza silny stres i powoduje wybuch silnych negatywnych emocji. Relaksacja może też pomóc doraźnie, gdy już pojawi się trudna sytuacja. Najważniejsze są dwie kwestie: uspokojenie oddechu – postaraj się powoli wdychać powietrze głęboko przez nos, a następnie powoli je wypuszczać ustami, tak, by oddech był jak najspokojniejszyrozluźnienie mięśni – gdy przeżywamy negatywne emocje, jesteśmy spięci, często w takiej sytuacji zaciskamy pięści i unosimy ramiona. Postaraj się odwrócić tę reakcję – opuść ramiona, wyprostuj plecy i postaraj się, głęboko oddychając, rozluźnić wszystkie mięśnie swojego ciała. Najlepsze techniki i ćwiczenia relaksacyjne Metoda 3: Uśmiechnij się 🙂 Ta metoda na pierwszy rzut oka może się wydawać dziwna i nieskuteczna. W końcu jak się uśmiechać, jeśli kontrolę nad Tobą przejeły negatywne emocje? Spróbuj podejść do lustra, wyprostować sylwetkę i uśmiechnąć się do siebie. Na jakiej zasadzie to działa? Chodzi tutaj o hipotezę sprzężenia zwrotnego. Zgodnie z jej założeniami samo naśladowanie emocji (czyli uśmiechanie się na wzór radości) zwiększa intensywność odczuwania tej emocji, natomiast hamowanie wyrażania emocji (czyli w tym przypadku na przykład powstrzymanie się od płaczu, smutnego wyrazu twarzy i skulonej postawy) hamuje odczuwanie tej emocji. Jest to metoda szybka i skuteczna, szczególnie przydatna w uporaniu się w ogarniającym poczuciu smutku i bezsilności. Metoda 4: W zdrowym ciele, zdrowy duch Przypomnij sobie sytuację, w której jesteś chory, masz podwyższoną temperaturę, nie możesz oddychać przez katar, a głowę rozsadza ból. Raczej ciężko wtedy o stan relaksacji i zadowolenia, prawda? Tak działa ludzki organizm – choroba lub nawet drobne zaburzenia podwyższają drażliwość i obniżają nastrój. Jeżeli często przejmują nad Tobą kontrolę negatywne emocje, warto przyjrzeć się stanowi własnego zdrowia. Brak ruchu, kiepska dieta, choroby, niedobory mikroelementów i witamin… To wszystko może powodować większą podatność na negatywne emocje. Metoda 5: Nazwij swoje emocje Nazywanie emocji działa bardzo podobnie do metody pierwszej, czyli odczekaniu pewnego czasu. Pozwala się zdystansować i zrozumieć, że emocja jest chwilowa, a Ty nie jesteś emocją. Tak też powinieneś formułować zdania – na przykład „czuję złość” zamiast „jestem zły” albo „czuję smutek” zamiast „jestem smutny”. Nazywać emocje możesz w różnej formie – możesz mówić do siebie (na głos lub w myślach), porozmawiać z kimś bliskim lub zapisać swoje przemyślenia na papierze. Metoda 6: Myśl o rozwiązaniu Są dwa rodzaje sytuacji, które wprowadzają Cię stan bardzo silnych negatywnych emocji: takie, nad którymi masz kontrolę i takie, nad którymi kontroli nie masz. Jeżeli masz kontrolę nad sytuacją – postaraj się jak najmocniej, w analityczny sposób skupić na rozwiązaniu. Co możesz zrobić, by jak najszybciej i najskuteczniej zażegnać kryzys? Pomyśl o dostępnych opcjach, rozważ, która będzie najlepsza i… działaj. Metoda 7: Skup się na czymś innym Jeżeli jednak znajdujesz w sytuacji, nad którą nie masz kontroli (zadziałała tak zwana „siła wyższa”), musisz po prostu odpuścić. Wypadek na drodze, przez który powstał korek, który sprawia, że spóźnisz się do pracy, nie zależy od Ciebie i nic nie możesz z nim zrobić. Skup więc uwagę na czymś innym – możesz posłuchać muzyki lub audiobooka, zadzwonić do kogoś z rodziny lub zająć się jakimkolwiek innym przyjemnym zajęciem, które odciągnie Cię od pogrążania się w odmętach negatywnych emocji. Metoda 8: Nie kontroluj emocji – pozwól jej przepłynąć Przyjrzyj się swojej emocji, zaobserwuj, jak się objawia (może na przykład trzęsą Ci się ręce, łzy napływają do oczu, masz ochotę krzyczeć). Nazwij ją i nie walcz z nią – wręcz przeciwnie, postaraj się rozluźnić ciało. Następnie obserwuj, jak powoli emocja odchodzi, oddychaj głęboko i przetrwaj ten moment. Zauważ jak zmienia się Twój stan, gdy emocja słabnie – jak uspokaja Ci się oddech, spowalnia bicie serca i wraca jasność myślenia. Umów się na bezpłatną konsultację online Metoda 9: Zadbaj o siebie Możesz spróbować przygotować sobie proste rozwiązania, zanim jeszcze nastąpi stan uległości negatywnym emocjom. Gdy już ulegniesz smutkowi lub złości, ciężko wymyślić skuteczny i rozsądny pomysł pomocy samemu sobie. Dlatego warto pomyśleć o tym w zanadrzu – zastanów się, co Cię relaksuje i poprawia Ci humor? Może jakieś dobre jedzenie, podnoszący na duchu film, sport lub inne hobby? Możesz zapisać taką listę i zerkać na nią w chwili słabości – będziesz mieć gotowe rozwiązanie. Tych rzeczy nie rób! Nie pal tytoniu i nie pij alkoholu. Lub je mocno ogranicz. To jedno z intuicyjnych działań, które przynosi efekt odwrotny do zamierzonego. Negatywne emocje, takie, jak złość, podnoszą ciśnienie i pobudzają. Alkohol i papierosy robią dokładnie to samo, czyli w efekcie jesteś jeszcze bardziej pobudzony, zamiast się uspokoić. Nie pogrążaj się w emocjach. Zamartwianie się, narzekanie i zatracanie się w negatywnych emocjach tylko podtrzymują stan, który nam nie służy. W takiej sytuacji słuchanie smutnej muzyki, oglądanie przygnębiających filmów, rozpamiętywanie błędów przeszłości – to samodzielne przedłużanie swojego cierpienia. Lepszym wyjściem byłaby w tej sytuacji metoda pierwsza, czyli zdystansowanie się i odwrócenie swojej uwagi. Nie podejmuj ważnych decyzji pod wpływem emocji. Silne emocje to naprawdę najgorszy doradca. Mózg zalany falą hormonów nie funkcjonuje tak, jak w normalnej sytuacji. Skutki takiego działania mogą być opłakane. Ta zasada wyjątkowo tyczy się nie tylko negatywnych emocji, ale także bardzo silnych emocji pozytywnych (tak zwany nadmierny entuzjazm). Podsumowanie Emocje to bardzo złożony temat, który od wielu dekad nurtuje badaczy z całego świata. I choć wiedza potoczna mówi, że emocje to “coś” czego nie można opanować i co w sposób niezależny od naszej woli steruje całym naszym funkcjonowaniem, to wiedza naukowa podważa to przekonanie. Nad emocjami można zapanować! Istnieją techniki, dzięki którym skutecznie się tego nauczysz. Spróbuj, nie poddawaj się i nie pozwól emocjom, szczególnie tym negatywnym, przejąć kontroli nad swoim ciałem i psychiką. Jak możesz sobie pomóc Polecane artykuły
Mgr Arleta Balcerek Psycholog , Warszawa. 84 poziom zaufania. Witam! Wypadek mógł wpłynąć na powstawanie lęku i stresu w trudnych sytuacjach. Nie upoważnia Cię to jednak do niekontrolowanych wybuchów, które ranią inne osoby. Zastanów się, co Ty czułabyś na miejscu mamy czy chłopaka, w trakcie takiego napadu złości.
Witam. Chciałabym się podzielić moim problemem i chętnie usłyszę jakieś rady. Mam problem z panowaniem nad nerwami. Zazwyczaj staram się to jakoś zdusić w sobie zwłaszcza, gdy jestem przygotowana na to, że może stać się coś złego/ denerwującego. Niestety, gdy coś nagle mnie denerwuje dostaje szału i nie kontroluje siebie. Krzyczę, rzucam wszystkim, nie interesuje mnie to,że mogę ponieść przez to jakieś konsekwencje a nawet oczekuje tego jak np w pracy, gdy się zdenerwuje i zaczynam mój niekontrolowany występ, nawet głośno mowie, ze nic mnie nie interesuje i mogą mnie zwolnić. Obawiam się, że w końcu do tego dojdzie. Mój partner również nie jest zadowolony z moich ataków i ciągle zwraca mi uwage. To jest jak takie uderzenie adrenaliny, dzieje się nagle, czuję się jak w śnie i nie panuje nad sobą przez kilka minut a w tym czasie robię destrukcyjne rzeczy. Gdy denerwują mnie blachostki potrafię na chwilę zatrzymać się i wziąć głęboki oddech, żeby się uspokoić, ale w nagłych sytuacjach nic nie pomaga. Jak mogę sobie z tym poradzić? Nie chce stracić pracy ani nie chce rozstać się przez to z partnerem. Ciągle pracuje nad sobą, ale tych wybuchów agresji nie potrafię zlikwidować. Proszę o rady.
Krok drugi: Wyrzuć ramy. Im bardziej się staramy wtłoczyć nasz wydumany obraz perfekcyjnej rodziny w ciasne (nierealne) ramy, tym szybciej te ramy pękną. Kiedy jest ciasno, dziwnie i niewygodnie, łatwiej o irytację, a w niewygodnych ramach dokładnie tak się człowiek czuje. Wtedy też reagujemy bardziej nerwami niż rozsądkiem.
Mój mąż często traci nad sobą panowanie, jeśli coś go zdenerwuje, czasami wystarczy błahostka, wpada w furię, krzyczy, uderza w przedmioty (mnie nie uderzył, ale nie raz już popchnął, czy mocniej ścisnął). On sam czuje, ze to nie jest normalne, mówi, ze czasami od rana czuje, ze w środku cały się "gotuje", cały czas jest poddenerwowany. W stosunku do obcych nie przejawia takich zachowań. Próbował pić melisę i inne ziołowe medykamenty, ale one nic nie pomogły. Wiem, ze jemu to również bardzo przeszkadza, sam nie wie dlaczego tak reaguje. Mąż ma też problemy z alkoholem, od kilku lat regularnie raz w tygodniu się upija. Jego ojciec jest alkoholikiem. Proszę o pomoc To bardzo ciekawe i niestety smutne, że dorosły człowiek wstydzi się wizyty u psychologa w celu znalezienia pomocy a nie wstydzi się swojej złości, wściekłości i agresji czy cotygodniowego upijania się. Wygląda na to, ze coś jest nie tak z jego hierarchią wartości. Jeśli nie chce skorzystać z profesjonalnej pomocy to niech radzi sobie sam. Tylko niech podejmie jakieś widoczne kroki w kierunku zmian. Skoro jest taki wszystkowiedzący i sam sobie radzący to dlaczego tak się zachowuje? Problem alkoholowy niestety bardzo często jest dziedziczony i powielany z pokolenia na pokolenie. Nie tylko przez geny ale poprzez powtarzalność zachowań wyniesionych z domu. Na kłopoty, problemy, na nieradzenie sobie z emocjami jest jedno rozwiązanie - alkohol. Jeśli człowiek nie potrafi przełamać tego schematu - a wygląda na to, że twój maż tego nie potrafi - to będzie go kopiował w swojej nowej rodzinie. Pamiętaj, że żonie grozi tak zwane współuzależnienie. Dlatego ty sama możesz poszukać pomocy w najbliższym ośrodku leczenia choroby alkoholowej. Są tam na pewno profesjonaliści którzy pomogą ci poradzeniu sobie z zachowaniami męża. Problem z alkoholem jest o tyle poważny, ze jeśli nie wkroczy się w odpowiedniej chwili to potem jest coraz i coraz ciężej. Powoduje on także stałe narastanie takich problemów jak brak kontroli emocji, eskalacja agresji i coraz częstsze wybuchy złości. Jeśli on nie będzie chciał się leczyć to powinnaś podjąć bardziej zdecydowane kroki w celu chronienia dzieci przed jego wybuchami, które z biegiem czasu mogą być coraz bardziej niebezpieczne. Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza. Inne porady tego eksperta Tatiana Ostaszewska-Mosak
Tego można było się spodziewać. Końcówka sezonu to dla pierwszoligowych piłkarzy Stali Stalowa Wola nie małe kłopoty kadrowe, bo czołowych zawodników dotykają kontuzje. Na dodatek nasi nie zawsze panują nad nerwami, czego efektem są czerwone kartki…
Witam, mam problem ze sobą, a konkretnie z panowaniem nad moimi emocjami. Zawsze byłam nerwowa, ale uważałam to za cechę swojego charakteru, ale od jakiegoś czasu jest to bardzo nasilone i uświadomiłam sobie, ze moje zachowanie nie jest normalne. Wiem, ze powinnam udać się do psychologa, ale niestety taka możliwość będę miała dopiero w sierpniu. Często drobiazgi wyprowadzają mnie z równowagi np. źle ułożone buty w przedpokoju czy naczynia w szafkach, potrafię z tego zrobić niemała awanturę. Takie sytuacje zdarzają się codziennie a czasem nawet kilka razy dziennie. Jeśli coś dzieje inaczej niż ja sobie zaplanowałam lub mam inne zdanie na dany temat natychmiast wybucham. Mimo, ze po każdej takiej sytuacji obiecuje sobie, ze następnym razem nad sobą zapanuje nic się nie zmienia... Najgorsze jest to ze nie potrafię nad sobą zapanować w miejscach publicznych, przy znajomych i rodzinie, swoim zachowaniem ranie bliskie mi osoby... Kiedy wybucham czuje się jakbym działała w amoku, nic co się dzieje dookoła mnie nie ma znaczenia. Z czasem jest to coraz silniejsze kiedyś przynajmniej potrafiłam zapanować nad czynami, teraz niszczę wszystko co mam pod ręką, nawet zdarzyło mi się rzucić z pięściami na mojego chłopaka...przez co mój związek jest na etapie rozpadu. Jestem przerażona tym co się ze mną dzieje, chce się zmieniać i walczyć z tym ale nie wiem jak to zrobić. Będę bardzo wdzięczna jeśli ktoś mi coś podpowie, udzieli jakiś rad.Mój mąż nie radzi sobie z agresją w stosunku domnie jak i najbliższej rodziny a także obcych ludzi. Kiedy sie kłócimy wybucha i nie panuje nad tym , jest nieobliczalny dostaje tzw
Honorata zostawia Romana!!! Po szalonej imprezie Roman budzi się i z przerażeniem chce dzwonić do żony. Brodaty namawia go, żeby dał Honoracie czas na oswojenie się ze zmianami. Mimo tych rad Hoffer przychodzi z kwiatami do sklepu żony. Rozmowa jest bardzo emocjonalna – po niej Honorata decyduje się… wyprowadzić od męża!!! Walka o uwolnienie Ewy trwa… Ewę w areszcie odwiedza Aneta – jej adwokat. Ostrowska mówi jej o Lucynie – pracownicy kliniki, która szantażowała szefową. Igor natychmiast znajduje kobietę. Ta zgadza się pomóc Ewie, ale za… 50 tysięcy złotych! Tymczasem areszt Ostrowskiej zostaje przedłużony do 3 miesięcy… Robert walczy z przestępcami i… własnymi demonami! Robert nie panuje nad nerwami – jak najszybciej chce doprowadzić do aresztowania barmana. Jednak zgwałcona dziewczyna nie kojarzy twarzy podejrzanego mężczyzny. Tadeusiak idzie znowu do pubu – tam wpada na nowy trop. Tylko czy zdoła powstrzymać swoje demony?!
Metoda 1: Daj sobie chwilę wytchnienia. Często, gdy ktoś przeżywa silne emocje, możemy od niego usłyszeć na przykład. „muszę się przejść”, albo „potrzebuję chwili”. Jest to bardzo intuicyjna, ale bardzo dobra metoda.
"Dorastaliśmy w rodzinach dysfunkcyjnych. Ich środowisko wypaczyło nasze myślenie o nas samych i o otaczającym nas świecie. Widząc siebie w krzywym zwierciadle informacji i sygnałów dawanych nam przez naszych rodziców, uwierzyliśmy, że jesteśmy “nie w porządku”. Zostaliśmy pozbawieni naszej autentycznej tożsamości i zaczęliśmy szukać sposobów na dobre samopoczucie. Chociaż wyglądamy jak dorośli, nadal zachowujemy się jak dzieci i pozwalamy, aby inni mieli wpływ na nasze myślenie o sobie, nasze poczucie własnej wartości i nasze szczęście. Nasze nieprawidłowe myślenie było przyczyną tego, że podejmowaliśmy decyzje, które nas niszczyły. Dlatego też chcemy przestać poprawiać własne samopoczucie nieskutecznymi zachowaniami, nadużywaniem innych ludzi, seksem, substancjami odurzającymi, manią posiadania, manią sukcesu, pieniędzmi itp." '12 Kroków dla Dorosłych Dzieci z uzależnieniowych i innych rodzin dysfunkcyjnych' Dziecko mające jednego lub oboje z rodziców uzależnionych od alkoholu staje się małym dorosłym. Formą obronna przed sytuacją, w jakiej się znajduje jest ekspresowe dorastanie. Dzieci z dysfunkcyjnych rodzin są bardziej samodzielne od rówieśników, zaradne, nie rzadko opiekują się młodszym rodzeństwem najlepiej, jak umieją. Nieudolnie przygotowując posiłki, piorą, sprzątają słysząc wyzwiska. Obelgi ze strony rodzica i poniżanie wpisane jest nieodwracalnie w psychikę dziecka, jako dorosły wybiera partnera o podobnych skłonnościach, jak rodzic. Nie znając innego życia brnie w ślepym kierunku... Jednak wielu DDA mających partnerów z "normalnych" rodzin im właśnie funduje jazdę bez trzymanki w codziennym życiu. Ślady na psychice są tak trwałe i mocno wyryte, że zachowania tych osób nie zawsze są racjonalne. Popadanie w skrajności, zmienne nastroje, niska samoocena, poczucie braku akceptacji, dokonywanie złych wyborów, zamykanie się w sobie, strach przed zaufaniem drugiej osobie, ataki paniki, uciekanie od problemów to tylko niektóre z przykładów zaburzeń z jakimi walczy DDA. Nadchodzi dzień w życiu DDA, gdy sam zostaje rodzicem. Osoba ta jest niezwykle podatna na sugestie innych, wręcz naśladuje podpatrując-przypomnę-sama nie zna właściwego życia rodzinnego, błądzi po omacku, popełnia błędy nie będąc ich świadoma. Dlatego partner musi wykazywać więcej wyrozumiałości. Sam fakt, że DDA zaufała i związała się z kimś jest już częściowym wyjściem ze skorupy, którą budowała przez całe swoje życie. Wychowanie dziecka to ciągła walka z samą sobą. Stałe kontrolowanie emocji i próby uczenia zasad, o których tak naprawdę nie ma się pojęcia. Wiem, jak być powinno-wyobrażam sobie. Nie dążę do ideału-one nie istnieją. Staram się być takim rodzicem, jakiego sama nigdy nie miałam. Słyszę zarzuty, że rozpieszczam dzieci drogimi zabawkami czy ubraniami-to moja terapia, ja takich nie miałam. Pracuję nad sobą całe życie, krzyczę, choć nie powinnam. Doszłam już do punktu, z którego mogę śmiało powiedzieć: NIE WSTYDZĘ SIĘ. A wstyd towarzyszył mi większość życia, wstyd za skromne ubranie, pijanego ojca, matkę z sinym okiem, brak kanapki w szkole. Nie mam już poczucia, że jestem gorsza-taki wybrakowany egzemplarz, alkoholizm ojca i uległa postawa matki już nie rzucają cienia na mnie, jako rodzica. Jesteś lepsza od nich-lepsza, jako rodzic. Żadne z moich dzieci nigdy nie zostało (i nie zostanie) wyrwane w nocy ze snu awanturą, interwencją policji, czy oczekiwaniem na pogotowie, nie postawię ich w sytuacji, w której będą musiały bronic jednego rodzica przed drugim, uciekać w środku nocy, czy wymyślać bajeczkę, dlaczego przysypia w szkole... Moje dzieci często słyszą ode mnie, że je kocham, są przytulane. Bywa, że reaguję zbyt impulsywnie, ale kontroluję się. Zawsze i w każdej sytuacji wiem, że muszę postępować tak, żeby moje dzieci nie stanęły przede mną z pytaniem: "ale za co?".
Ponad miesiąc temu odstawiłam leki Parogen 40mg na duloksetyne 60mg. Mam wrażenie, że jest coraz gorzej. Nie panuję nad nerwami, praktycznie cały czas jestem drażliwa, nadwrażliwa, płaczliwa, moje reakcje są zupełnie nieadekwatne. Nie ma w tym agresji, dominuje raczej przygnębienie, smutek. Zdarzają się też napady płaczu, który #7 641 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... reklama #7 642 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... Co do cc to bym się rozejrzała do którego tc jest kwalifikacja w szpitalu, w którym chcesz rodzić, bo niektóre bardzo szybko te kwalifikacje kończą #7 643 Kurczę, współczuję sytuacji Mąż nie powinien Ci tak mówić, pewnie też jest zestresowany tą całą sytuacją i nie panuje nad nerwami. Nie sądzę, że naprawdę tak myśli. Ja bym na prenatalne tak czy inaczej pojechała (jeśli masz jak), to jednak są ważne badania i nawet, jeśli miałabyś zrobić je sama bez męża to i tak warto. Tulę mocno, będzie lepiej i przyszedł teraz do mnie i płacze jak dziecko, a on nawet po naszych dwóch stratach nie płakał .weterynarz powiedziała że albo mamy go dać uspac albo pozwolić mu samemu odejść, bo on da znać jak będzie chciał odejść. Tylko że biedny pies się męczy. Kurde no serio wszystko na łeb na szyję leci, jeszcze teściu w szpitalu wylądował A z badaniami kombinuje kto tu jeszcze może mnie podrzucić bo to jest aż 80km. Ale w sensie, że nie masz z kim jechać? ja swojego nigdy nie ciągałam nigdzie ze sobą... a Twój pewnie w nerwach Ci tak powiedział... U nas też hormony ciążowe buzują no właśnie nawet nie mam czym jechać, już tam pal licho z kim. Mój pojedzie z psem autem do weterynarza bo też kawałek mają a pies nie dojdzie, a pożyczyc od kogo nie mam. Wiem że w nerwach to powiedział ale no przykro mi strasznie. a taksówka nie wchodzi w grę? Ja pamietam, że jak nasz piesio miał babeszjozę to pierwsze kilka kroplówek dostawał dożylnie, a później podskórna i to szło o wiele szybciej. Może to też jest jakieś rozwiązanie. 80 km to zapłacę w cholerę. A jak na złość ani autobus ani pociąg w tym czasie. A co do pieska to już nie do urtowania. Prawdopodobnie rak wątroby i jeszcze coś z nerka. Albo mamy go dać uspac albo czekać aż sam odejdzie. Mąż powiedział że nie da go uspac bo to jego kumpel najlepszy. A ja nie mogę patrzeć jaki pies jest smutny, te oczy i nic nie je, nie chce pić. Dzięki dziewczyny za dobre słowo, jakoś to może będzie Ja to już przypadkiem trafiłam na informację o hartowaniu brodawek kilka msc przed porodem, by było łatwiej z karmieniem. Jak widzę opisy kobiet o łzach płynących po policzkach i zagryzaniu zębów z bólu to mam schizy z tym karmieniem. Jest taka maść, która pomaga podobno - załączam info o niej. Będę musiała się jeszcze doedukować, a może Mamy, które już karmiły coś nam doradzą? ja karmiłam córkę 3 lata piersia. I są to najpiękniejsze 3 lata. Początki były trudne bo mała ssać nie chciała, ale w szpitalu była cudowna kobieta doradca laktacyjny i pokazała mi fajne techniki. Także nie bójcie się w szpitalu prosić o pomoc,może już w szkole rodzenia uzyskacie pomoc(ja nie chodziła ). Przez pierwsze 3 miesiace co 2h wstałam, odciągałam laktatorem mleko, karmiłam mała i tak wkoło(bardzo wolno przybierała i była za słaba na ssanie). Ale po 3 miesiacach przeszłam tylko na pierś i jaka to była wygoda, dziewczyny bajka. Ale 20 litrów zamroziłam, jakbym chciała się piwka albo wina napić. żadnego zapalenie piersi ani nic nie miałam, ale też za radą mamy nosiłam na bisutonosz taka bandame, taki top żeby mi cycek nie przewiało. Jak miałam nawał to odciągałam . I powiem wam że ta bliskość z dzieckiem, ta więź...wyłam jak bóbr jak mała odstawiła się od piersi. #7 644 Ja to już przypadkiem trafiłam na informację o hartowaniu brodawek kilka msc przed porodem, by było łatwiej z karmieniem. Jak widzę opisy kobiet o łzach płynących po policzkach i zagryzaniu zębów z bólu to mam schizy z tym karmieniem. Jest taka maść, która pomaga podobno - załączam info o niej. Będę musiała się jeszcze doedukować, a może Mamy, które już karmiły coś nam doradzą? karmiłam 2 lata. Trudne były początki, ale mi turbo szybko lanoziaja goiła brodawki. Pierwsze chyba 2 tygodnie były takie trudne, ze zabolało gdzieś jak była rana, ale i tak to była najpiękniejsza „przygoda” dla mnie. Ważne jest tez to jak dziecko łapie pierś. nie hartowalam piersi wcześniej, według mnie to i tak by nic nie dało, bo sutki poprostu będą poranione na początku. Jak jest przerwa w karmieniu to lanoziaja i goi się szybciutko. Inne mamy tez sięgają po nakładki ale ja np nie potrafiłam w nich karmić. #7 645 Co do cc to bym się rozejrzała do którego tc jest kwalifikacja w szpitalu, w którym chcesz rodzić, bo niektóre bardzo szybko te kwalifikacje kończą Ciekawe czy będą takie informacje na stronie internetowej, nie słyszałam o czymś takim i mi lekarka kazała czekać do 34 ciąży z załatwianiem, dla mnie to za późno, ja to już bym najchętniej zaczęła szukać takiego lekarza, ale może wytrzymam chociaż do 25 tygodnia #7 646 karmiłam 2 lata. Trudne były początki, ale mi turbo szybko lanoziaja goiła brodawki. Pierwsze chyba 2 tygodnie były takie trudne, ze zabolało gdzieś jak była rana, ale i tak to była najpiękniejsza „przygoda” dla mnie. Ważne jest tez to jak dziecko łapie pierś. nie hartowalam piersi wcześniej, według mnie to i tak by nic nie dało, bo sutki poprostu będą poranione na początku. Jak jest przerwa w karmieniu to lanoziaja i goi się szybciutko. Inne mamy tez sięgają po nakładki ale ja np nie potrafiłam w nich karmić. Zapisuje lanoziaje i nakładki dzięki #7 647 Dziewczyny wy też macie taka sucha skórę? Kurcze na nogach i na dłoniach mam strasznie suchą i częste kremowanie nie pomaga Ja niestety tez tak mam, czasami pomagała jakas kąpiel z olejkiem, ale teraz to się cykam używać #7 648 I bądź tu mądry, a na innym forum właśnie dziewczyna pisała, że odkryła maltan i wtedy karmienie stało się miłe. Ja mam bardzo wrażliwe sutki w mojej ocenie, ja w ogóle nie lubię ich dotyku nawet bo u mnie łatwo o ból i też dlatego tak trochę zaczęłam się interesować tematem, chociaż daleko do tego ale wszyscy mówią, daleko do porodu, nie myśl jeszcze o cesarce, daleko do karmienia ... A potem będę latać i się denerwować. Lekarka mi mówi bym myślała o załatwianiu cesarskiego cięcia w 34 tyg. przecież ja się mogę nie zdążyć dostać nawet do żadnego giną a co dopiero może do kilku by znaleźć tego, który mi pomoże.... ale czemu w 34 TC cesarka ? Ja też mam wrażliwe sutki , jak mnie mój podczas zbliżenia dotknie nawet to mnie to boli a tu dziecko ssało i nic. Ja myślę że te brodawki sa wtedy przygotowane. Dla mnie ssanie dziecka było przyjemne. Oczywiście jak już miała zęby i ugryzła mnie, świadomie! Bo śmiała się z tego (taka była) to zabolało ale wtedy odstawialam od cyca i nauczyła się że tak nie wolno. Zawsze też są takie nakładki na pierś. #7 649 Ciekawe czy będą takie informacje na stronie internetowej, nie słyszałam o czymś takim i mi lekarka kazała czekać do 34 ciąży z załatwianiem, dla mnie to za późno, ja to już bym najchętniej zaczęła szukać takiego lekarza, ale może wytrzymam chociaż do 25 tygodnia Nie wiem, ale zawsze można zadzwonić na IP i się zapytać. W Wawie jeden ze szpitali przeprowadza kwalifikacje tylko do 28 tc, potem na planową cesarkę musisz się umawiać gdzie indziej reklama #7 650 Nie wiem, ale zawsze można zadzwonić na IP i się zapytać. W Wawie jeden ze szpitali przeprowadza kwalifikacje tylko do 28 tc, potem na planową cesarkę musisz się umawiać gdzie indziej Masakra, często umawiają na tydzień przed porodem i o tym już należy zadecydować do 28 tyg.? Przecież dziecko może się źle ułożyć, mogą pojawić się inne wskazania itp.witam , zalogowałam sie na tym forum ponieważ czuje,że już dłużej nie mogę dusic tego w sobie.Mam 27 lat,cztery miesiące temu zmarła moja mama, chorowała na raka.Od czasu jej śmierci nie moge dojsc do siebie.Zamieszkałam z partnerem ponieważ chcial mnie wspieraći od tego czasu jest zle.Codziennie sa kłótnie z mojej winy,gdy dostaje napadu szału nie panuje nad sobą, nie mam Dzień dobry, mam problem. Nie wiem nawet, jak zacząć i jak opisać o co chodzi. Jestem z moim mężem 10 lat. W wieku 18 lat zaszłam z nim w ciąże. Przez tamte lata przeżyliśmy wiele złego – docieranie się, wpływ rodziny, brak pieniędzy, brak porozumienia. Ale ogólnie to wszystko przetrwaliśmy. Mimo iż, rozstawaliśmy się wiele razy. W 2014 roku wzięliśmy ślub. Od tego czasu nasza miłość jest/była ogromna, a każdy nasz dzień cudowny. Mimo że, obydwoje mamy problemy – ja jestem bardzo emocjonalna, a mój mąż nie potrafi panować nad agresją. Obydwoje dużo złego przeżyliśmy w dzieciństwie ale mimo to, udało nam się wiele osiągnąć razem – zbudowaliśmy sobie drogę, którą podążamy. Uwielbiamy razem spędzać czas. Jesteśmy totalnymi przeciwieństwami ale strasznie się przyciągamy. Jesteśmy dla siebie atrakcyjni. Dzwonimy do siebie będąc w pracy i rozmawiamy o wszystkim. Nie jesteśmy typowym przykładem rodziny, w której panuje przemoc fizyczna, dlatego nie wiem co mam robić. Pół roku temu, mój mąż wpadł w szał po alkoholu. Na imprezie zaczął mnie szarpać, powodem było coś całkowicie nieprawdziwego. Później wróciliśmy do hotelu, pociął wszystkie swoje ubrania. Poczuł, że potrzebuje pomocy, bo nie radzi sobie z nerwami. Poszedł do psychiatry, a ten przepisał mu tabletki, zalecił terapię ale skończyło się na tabletkach. W ten sam dzień, ponownie wpadł w furię i obciął sobie włosy, by zrobić mi na złość wiedząc, że uwielbiam jego długie włosy. Stwierdził, że psychiatra powiedział mu, że to wszystko moja wina… Podczas kłótni, przez 10 lat związku to było normalne, że mąż próbował mną manipulować, bym to ja czuła się winna. Było to zawsze zachowanie z bezsilności, w emocjach, zazwyczaj z braku argumentów. Ale wracając do sprawy, przez ostanie pół roku brał tabletki. Wszystko było w miarę dobrze, choć wiedziałam, że to powierzchowne. Ostatnio wyjechaliśmy na weekend. Mąż zapomniał tabletek. Piliśmy alkohol. Doszło do pewnego nieporozumienia, a gdy wróciliśmy do pokoju, mąż znów się na mnie rzucił. Tak jakby potrzebował się wyładować. Mam wrażenia, jakby on dusił w sobie mnóstwo emocji i nie miał ich gdzie rozładować. Ma monotonną pracę, w której ma dużo czasu do myślenia. Jego jedyną rozrywką po pracy jest gra w grę, podczas której przeklina, denerwuje się – coś strasznego. Nie wiem naprawdę co robić. Wiem, że to dobry człowiek. Jest wspaniałym ojcem, jako mąż też jest naprawdę wspaniały, mogę na niego liczyć, pomaga mi we wszystkim. Jednak ma strasznie duży problem i wiem, że męczy się sam ze sobą i ciężko mu się do tego przyznać. Jest też trudno zebrać się do działania, bo na co dzień nasze życie wygląda naprawdę dobrze, a jego ataki zdarzają się raz na jakiś czas. Jednak boję się, że to zacznie pojawiać się częściej i będzie bardziej intensywne. Chcę podjąć jedną, ostatnią próbę i pomóc mu. Czy jest w ogóle jakiś sens? Czy powinnam odejść ze względu na to, że mnie uderzył? Co do terapii z jego strony, wiem że zdecyduje się na nią, gdy będzie wiedział, że odejdę. Nigdy tego jeszcze nie zrobiłam, co też jest moim błędem, bo ciągle powtarzamy sobie z mężem, że zawsze będziemy razem. Ale zauważyłam, że on wykorzystuje to przeciwko mnie. Proszę o pomoc. Witam, z Pani listu odczytuję ogromny dylemat i pytanie: „co dalej z moim związkiem?”. Ilość trudnych sytuacji i negatywnych emocji, jakich Pani doświadczyła i przeżywa nadal pozwala mi sądzić, iż rzeczywiście jest Pani bardzo związana ze swoim mężem. Nie jest moją wolą i rolą negować to, że rzeczywiście jest dobrym człowiekiem i ojcem dla swoich dzieci. Natomiast z całą pewnością uznaję Pani podstawy do niepokoju, w oparciu o opis jego napadów złości i przejawy agresji wobec Pani. Uważam, że rzeczywiście w Państwa rodzinie dochodzi do przemocy fizycznej, ale też psychicznej, z którą ani Pani mąż, ani Pani nie potraficie sobie poradzić. Myślę, że fakt podjęcia przez męża konsultacji psychiatrycznej i zażywanie leków może redukować poziom napięcia emocjonalnego, jakiego doświadcza mąż. Jednak bazując na opisie jaki Pani przesłała można wnioskować, że to leczenie nie jest wystarczające, lub w niewłaściwy sposób realizowane przez Pani męża. Zdecydowanie najlepiej byłoby, gdyby Pani mąż wrócił na konsultację do lekarza prowadzącego celem modyfikacji leczenia. Również ważnym i najlepszy krokiem jest podjęcie przez niego psychoterapii – zgodnie zresztą z zaleceniem psychiatry. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że jego zachowania autoagresywne mają podłoże w trudności z kontrolowaniem złości przez męża, ale też mają charakter manipulacyjny wobec Pani. Bardzo istotnym aspektem jest Pani obawa/lęk o to, że napady złości i wybuchy agresji Pani męża przybierają na sile i częstotliwości. Zresztą to wynika z samego opisu i można uznać, że to stało się faktem i istnieje ryzyko, że będzie jeszcze bardziej eskalować. Z mojego punktu widzenia niepokojące i godne zainteresowania jest poszukanie odpowiedzi na pytanie: dlaczego pomimo tylu złych doświadczeń i przemocy, Pani dalej się naraża na takie traktowanie ze strony męża? Zastanowiłbym się również nad kwestią alkoholu. Z Pani opisu wynika, że agresywne zachowania męża pojawiają się często w sytuacji, w której spożywacie Państwo alkohol. Może warto ten czynnik wziąć również pod lupę? Nie mam pełnych informacji o tym, jak Państwo zachowujecie się podczas kłótni. Zastanawiam się, czy Pani wystarczająco jasno i wyraźnie zgłaszała sprzeciw wobec niepożądanego zachowania męża. Czasem bywa tak, że chcąc powstrzymać agresywne zachowania partnera, nieświadomie “podgrzewamy” sytuację i eskalujemy emocje. Oprócz słów wypowiedzianych wprost, bardzo duże znaczenie mają komunikaty pozawerbalne, czyli tak zwana mowa ciała. Mają one często silniejszy wpływ na otoczenie, niż rzeczywiście wypowiedziane słowa. Oczywiście, nie zmienia to faktu, że odpowiedzialność za kontrolę własnych emocji i nie stwarzanie zagrożenia dla otoczenia spoczywa po stronie męża. Jeśli jednak pyta Pani, co ze swojej strony mogłaby Pani zrobić, żeby pomóc mężowi zapanować nad jego złością, proponowałbym rozważenie indywidualnej konsultacji z psychoterapeutą, w celu przyjrzenia się, czy Pani sposoby radzenia sobie w tych trudnych niewątpliwie sytuacjach są adekwatne i czy mają szansę przynieść założony cel. Oprócz tego, może uda się odkryć jakie sygnały pozawerbalne wysyłacie Państwo do siebie nawzajem. Przytoczone przez Panią przykłady agresywnych zachowań, często wiążą się z nieuświadomionym przekonaniem dotyczącym własnej nieważności. Są to przekonania wyniesione z domów rodzinnych, ukształtowane jeszcze w okresie naszego dzieciństwa. Niestety, w dorosłym życiu mamy tendencję do projektowania ich na najbliższe nam osoby. Dlatego ważne jest to, żeby się przyjrzeć na ile stawia Pani mężowi granice, a na ile nieświadomie wchodzi Pani w jego schemat i niechcący być może go podtrzymuje. Z Pani listu odczytuję bardzo wyraźną troskę o męża: jego problem z kontrolowaniem złości i dość wyraźny sposób Pani radzenia sobie w podobnych sytuacjach przez podporządkowanie i nie stawianie mu granic. Na podstawie Pani listu, mogę wnioskować, że przyjęła Pani rolę ofiary i wiele lat znosiła Pani przemoc ze strony męża. Mogę się tylko domyślać, że taki sposób bycia w relacji z mężem jest swoistą kalką sposobu Pani radzenia sobie z doświadczaniem agresji przez Panią w dzieciństwie. Rozumiem, że taki styl bycia w związku miał być w Pani intencji dobrą drogą do utrzymania tej ważnej dla Pani relacji. Paradoksalnie dzisiaj staje Pani przed wątpliwościami: co dalej? Myślę, że bardzo dobrze iż podniosła Pani trud tego dylematu, gdyż przede wszystkim zaczęła Pani się zajmować swoimi problemami. Z uwagi na Pani ostatnie doświadczenia widać, że odczuwa Pani strach, ale jednocześnie ma Pani pełne prawo do nietykalności osobistej. Mąż narażając Panią na uszczerbek na zdrowiu łamie to prawo. Warto rozważyć jakąś formę separacji (przynajmniej tymczasowej) z uwagi na bezpieczeństwo. Skoro ma Pani przeczucie, że on zdecyduje się na podjęcie terapii, w sytuacji kiedy Pani decyduje się na odejście – to jest to jakaś droga, żeby mąż zgłosił się po pomoc. Jednak w pierwszej kolejności zdecydowanie zaleciłbym rozmowę o sytuacji w Państwa relacji. Może Pani spróbować otwarcie wyrazić swoje obawy, co do dalszej przyszłości bycia w związku z mężem i zaproponować podjęcie indywidualnej/wspólnej konsultacji psychoterapeutycznej. Bo jak rozumiem, że chociaż Pani tego jeszcze nie spróbowała zakłada Pani, że to nie zadziała. Warto podjąć taką próbę, żeby móc ocenić jej skuteczność. Na ile mąż realnie będzie gotowy do zmiany swojego zachowania? nie wiadomo. Zdecydowanie natomiast zalecam, aby to Pani wykonała kolejny ważny krok dla siebie i podjęła kontakt z psychoterapeutą. Uważam, że w związku z faktem doświadczania przemocy przez Panią na przestrzeni lat warto spróbować lepiej zrozumieć swoje emocje. Głównie po to, aby zadbać o siebie i swoje potrzeby, a w perspektywie uchronić się przed powtarzaniem podobnego schematu funkcjonowania w innych relacjach – w roli ofiary, w nadmiernym podporządkowaniu wobec agresji. Być może pojawi się przestrzeń na podjęcie wspólnej pracy psychoterapeutycznej w ramach terapii dla par. Jeśli mąż wyrazi gotowość może warto spróbować od podjęcia wspólnej konsultacji na początek. Życzę wytrwałości i zalecam konsekwencję w dążeniu do rozwiązania Pani ważnych i niełatwych problemów. Bowiem istnieje duża szansa na to, że uda się Pani tak poukładać swoje życie, żeby towarzyszyło Pani więcej radości i satysfakcji, a mniej trudności i „smutków”. Serdecznie pozdrawiam. Specjalizuje się w terapii zaburzeń lękowych i zaburzeń nastroju, z uwzględnieniem ich w przebiegu zaburzeń osobowości. Pomaga w rozwiązywaniu problemów związanych ze stresem w pracy i wypaleniem zawodowym. Pracuje też z osobami mającymi trudność z budowaniem i utrzymaniem bliskich relacji. Czytaj więcej…
.
